Επιστημονική Ημερίδα προς τιμήν του Λυκούργου Αγγελόπουλου

Επιστημονική Ημερίδα προς τιμήν του Λυκούργου Αγγελόπουλου

22 Απριλίου 2013

Πολιτισμός / Συνέδρια  

Διεθνής επιστημονική ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στις εγκαταστάσεις του Τμήματος Μουσικών Σπουδών Α.Π.Θ. στη Θέρμη, την Τρίτη 23 Απριλίου 2013 με θέμα: «Η συμβολή του Λυκούργου Αγγελόπουλου, Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, στις Βυζαντινές Μουσικές Σπουδές και στη Μουσικολογία γενικότερα».

Λυκούργος Αγγελόπουλος

Ο Λυκούργος Αγγελόπουλος είναι ένα από τα πιο γνωστά ονόματα στον χώρο της βυζαντινής μουσικής παγκοσμίως. Ορμώμενος από τον Πύργο Ηλίας στην Πελοπόννησο (γεν. 1941), μαθήτευσε από παιδική ηλικία στο θείο του Τάκη Αγγελόπουλο, Πρωτοψάλτη της Μητροπόλεως Πύργου και, αργότερα, στον Ευάγγελο Τζελά, Λαμπαδάριο του Καθεδρικού Ναού Αθηνών. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και βυζαντινή μουσική με το Σίμωνα Καρά, ενώ απέκτησε δίπλωμα βυζαντινής μουσικής από το Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (τάξη Πρωτοψάλτου Δημητρίου Σουρλαντζή).

Το όνομα του Λυκούργου Αγγελόπουλου συνδυάζεται ειδικά με την Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία (ΕλΒυΧ), την οποία ίδρυσε μαζί με τους συνεργάτες του το 1977 και την οποία διευθύνει εδώ και 36 χρόνια, έχοντας δώσει πάνω από χίλιες συναυλίες στην Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Αφρική. Η ΕλΒυΧ έπαιζε ρόλο σκαπανέα στην επανακάλυψη παλαιών βυζαντινών και μεταβυζαντινών συνθετών που είχαν ξεχαστεί εκατοντάδες χρόνια στα ράφια βιβλιοθηκών. Μοναδική είναι επίσης η συμβολή του Λ. Αγγελόπουλου στην ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνικής διεύθυνσης βυζαντινών χορωδιών. Περίπου 30 κασέτες και σημαντικός αριθμός CD τεκμηριώνουν το εξαιρετικό έργο της ΕλΒυΧ.

Ένας άλλος τομέας δραστηριοποίησης του Λ. Αγγελόπουλου συνδυάζεται με το παλαιορωμαικό και το αμβροσιανό χορικό: ως συνεργάτης του Ensemble Organum του Marcel Pérès, συμμετείχε στην έκδοση πολλών CD, που προσέφεραν στη διεθνή επιστημονική κοινότητα και στο διεθνές φιλόμουσο κοινό μια σημαντικότατη πρόταση ερμηνείας ρεπερτορίων που βρίσκονται στη βάση του Ευρωπαϊκού μουσικού πολιτισμού.

Άξια ιδιαίτερης μνείας είναι επίσης η συνεργασία του Λυκούργου Αγγελόπουλου με τον μεγάλο συνθέτη Μιχάλη Αδάμη και γενικότερα η συμβολή του στην ερμηνεία σύγχρονης μουσικής , π.χ. έργων του John Taverner και του Δ. Τερζάκη.

Η καλλιτεχνική μουσική φλέβα του Λ. Αγγελόπουλου συνδυάζεται με μια εμπνευσμένη και καλά τεκμηριωμένη συγγραφική πένα, όπως τεκμηριώνουν σειρά άρθρων περί βυζαντινής μουσικής, καθώς και το στοχαστικό βιβλίο του Les Voix de Byzance (Paris: Desclée de Brouwer, 2005)., και σε ρουμανική μετάφραση: Vocile Bi antului, μετφρ. A. Sârbu [Iasi: Asociatia Culturalâ Byzantion, 2011].

Σπουδαία υπήρξε και η συμβολή του για το ψαλτικό και ευρύτερο φιλόμουσο κοινό μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Εκκλησιαστικοί Βυζαντινοί Ύμνοι» (1978-1982) και «Από την Ορθόδοξη και ανατολική μουσική παράδοση» (από το 1978-έως πρόσφατα), σε συνεργασία με την Ε.Ρ.Α. Επίσης, ο Λ. Αγγελόπουλος ανέπτυξε σημαντικό έργο ως μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας και θρησκευμάτων για τα Μουσικά Σχολεία, και επίσης ως ιδρυτικό μέλος της «Χάρτας του Ρήγα» κ.ά.

Για το πολυσχιδές έργο του ο Λ. Αγγελόπουλος τιμήθηκε με το οφίκιο του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο (1994), με διάφορες διακρίσεις από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Φινλανδίας και από διάφορες μητροπόλεις, από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (Χρυσός Σταυρός Αγίου Παύλου, 2006) και από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο (Αργυρός Σταυρός του τάγματος του Φοίνικος, 2004).

Πρόγραμμα ημερίδας

14.0-14.15      Προσέλευση

14.15-14.30 Χαιρετισμός από την Πρόεδρο του Τμήματος Μουσικών Σπουδών, αναπληρώτρια καθηγήτρια κ. Ευανθία Νίκα-Σαμψών

Θεματική ενότητα Α΄: Λυκούργος Αγγελόπουλος, το πρόσωπο και το έργο

14.30-14.45 Μαρία Αλεξάνδρου, επίκουρη καθηγήτρια Τ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ., Όψεις του επιστημονικού και του μελουργικού έργου του Άρχοντος Πρωτοψάλτου Λυκούργου Αγγελόπουλου

14.45-15.15 Εμμανουήλ Γιαννόπουλος, εκλεγμένος λέκτορας Τ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ., Ο Λυκούργος Αγγελόπουλος και η καταγραφή, διάσωση και διάδοση ασματικών και άλλων μνημείων της ψαλτικής

15.15-15.30 π. Νεκτάριος Πάρης, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Η συμβολή του Λυκούργου Αγγελοπούλου στη δια των χειρονομιών ερμηνεία του βυζαντινού μέλους

15.30-15.45 Αθανασία Κυριακίδου, διδάκτωρ του Τ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ., Η τεχνική της χειρονομίας μέσα από το έργο του χοράρχη  Λυκούργου Αγγελόπουλου

15.45-16.15  Αντριάν Σίρμπου, διδάσκων του Πανεπιστημίου Καλών Τεχνών Ιασίου, Υπ. διδ. του Τ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ., Η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία» και η Ρουμανική Βυζαντινή Χορωδία «Byzantion» από το Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών Ιασίου

16.15-16.30  Αγαμέμνων Τέντες, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, Σύντομη μουσικολογική προσπέλαση της δισκογραφίας Άρχοντος Πρωτοψάλτου Λυκούργου Αγγελοπούλου

16.30-16.45 Θοδωρής Καραθόδωρος, συνθέτης, υπ. διδ. του Πανεπιστημίου Αθηνών, Aμφίδρομη επικοινωνία συνθέτη-ερμηνευτή. Η συνεισφορά του Λυκούργου Αγγελόπουλου στη σύγχρονη λόγια μουσική δημιουργία

16.45-17.00      Συζήτηση

17.0-17.30      Διάλειμμα για καφέ

Θεματική ενότητα Β΄: Η συμβολή του Λυκούργου Αγγελόπουλου στην διάδοση της βυζαντινής μουσικής στη σύγχρονη Δύση

17.30-18.00 Μάρκος Δραγούμης, Υπεύθυνος του Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου Μέλπως Μερλιέ, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα, Η έρευνα της Βυζαντινής Μουσικής στη Δύση

18.00-18.15 Ιωάννης Παπαθανασίου, μόνιμος επίκουρος καθηγητής του Τ.Μ.Σ. του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρώτες εκτελέσεις παλαιάς βυζαντινής μουσικής από την Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία

18.15-18.45 Marcel Pérès, καλλιτεχνικός διευθυντής του Ensemble Organum και του Κέντρου Μελέτης Παλαιών Μουσικών (CIRAL4), Moissac, Le patrimoine musical latin et grec : l’apport décisif de Lycourgos Angelopoulos-H λατινική και ελληνική μουσική κληρονομιά: η καθοριστική συμβολή του Λυκούργου Αγγελόπουλου

18.45 -19.00 Διάλειμμα

Τιμητική τελετή & καλλιτεχνικό πρόγραμμα

19.00-19.30 Επίδοση τιμητικής πλακέτας στον Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως κ. Λυκούργο Αγγελόπουλο από την Πρόεδρο του Τμήματος Μουσικών Σπουδών, αναπληρώτρια καθηγήτρια κ. Ευανθία Νίκα-Σαμψών, και αντιφώνηση του τιμωμένου

19.30-19.50 Χορωδία Βυζαντινής Μουσικής και Ομάδα Παλαιογραφίας από το Τ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ.: Στιγμιότυπα από τη ζωή ενός καλλιτέχνη: Ο Άρχων Πρωτοψάλτης  Λυκούργος Αγγελόπουλος και η βυζαντινή μουσική. Υπεύθυνοι: Εμμανουήλ Γιαννόπουλος, Μαρία Αλεξάνδρου

19.50-20.10 Βυζαντινός χορός Φιλαθωνίται, υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Μανούση, Πρωτοψάλτου του Ιερού Ναού Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης και υποψηφίου διδ. Πανεπιστημίου Αθηνών: Βυζαντινά μέλη από το μελοποιητικό έργο του Λυκούργου Αγγελόπουλου

20.10-20.30 Βυζαντινός χορός Θεσσαλονικείς Υμνωδοί, υπό τη διεύθυνση του Ιωάννου Λιάκου, Πρωτοψάλτου του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Θεσσαλονίκης «Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς» και εκλεχθέντος επίκ. καθηγ. της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλά Ιωαννίνων: Βυζαντινά μέλη από το μελοποιητικό έργο του Λυκούργου Αγγελόπουλου

20.30-20.50 Μουσικό Πολύτροπο, υπεύθυνος: Ιωάννης Καϊμάκης, αναπληρωτής καθηγητής Τ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ. Δημοτικά τραγούδια από διάφορες περιοχές της Ελλάδας

Η ημερίδα αυτή πιστεύουμε ότι δικαιώνει τις αγωνίες και την καλή ανησυχία του κ. Αγγελόπουλου να οργανώσει και να συστηματοποιήσει θέματα της βυζαντινής χορικής εκτελέσεως. Είναι ένα δείγμα αναγνώρισης της νέας γενιάς στο πολυσχιδές και επίπονο έργο του.

Μνήμη οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας

Μνήμη οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας

21 Απριλίου 2013

Θρησκεία / Θρησκευτική ζωή  

«…αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ» Λουκ. 7.47

Κατά την Ε’ Κυριακή των Νηστειών, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη μιας γυναίκας «του δρόμου», μιας γυναίκας που έζησε μια ζωή τόσο αισχρή, ώστε η λέξη πόρνη μάλλον ωραιοποιεί τη ζωή της παρά οριοθετεί με ακρίβεια το εύρος της αμαρτωλότητάς της. Η μορφή της οσίας Μαρίας προβάλλεται την τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, για να πλήξει αφ’ ενός μεν τον εκκλησιαστικό καθωσπρεπισμό μας, αφού μια κοινή γυναίκα προβάλλεται ως πρότυπο ζωής, αφ’ ετέρου δε να δώσει παράδειγμα κι ελπίδα μετανοίας σε όσους είναι δούλοι των παθών τους, και δεν παύουν να αναζητούν τρόπους απαλλαγής απ’ αυτά.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ο πολυκύμαντος βίος της οσίας Μαρίας κύλησε μέσα στην αγάπη. Τόσο η αμαρτωλή πλευρά της ζωής της, όσο και ο καιρός της μετάνοιάς της, έχουν ως κοινό άξονα την αγάπη. Αγάπη για την σάρκα και τους πολυπληθείς εραστές της στην αρχή του βίου της, αγάπη ολοκληρωτική για τον Νυμφίο Χριστό στη συνέχεια. Εύκολα θα κατηγορήσει κανείς την αμαρτωλή αγάπη, το ολόψυχο δόσιμο στην άσωτη ζωή. Κι αυτονόητα, θα επαινέσει την αγάπη προς τον Κύριο της δόξης. Ωστόσο η οσία Μαρία ήταν ένα πρόσωπο και η αγάπη της μία. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πρακτικά ότι όποιος δεν δίνεται στις επιλογές του, δεν μπορεί να χαρεί ούτε τα πρόσκαιρα, ούτε τα αιώνια. Ένας τολμηρός πνευματικός έλεγε στα πνευματικά του τέκνα: «να χαίρεστε ακόμα και την πτώση σας». Πραγματικά τολμηρός λόγος, φαινομενικά επιπόλαιος, αν μη τι άλλο και «αμαρτωλός». Ωστόσο η ρήση αυτή του πνευματικού πατρός, πέρα από το ότι είναι διατύπωση πνευματικής ευθύνης, διευκρινίζει κάτι πολύ σημαντικό για την πορεία του ανθρώπου στη ζωή: Κάνει σαφές ότι δεν μπορούμε να είμαστε χλιαροί. Όπως λέει κι ο Κύριος στον άγγελο, τον Επίσκοπο δηλαδή της Λαοδικείας: «Οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης η ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου» Αποκ. 3.15-16.

Όποιος ζει μίζερα μακριά από τον Θεό, μίζερα θα ζει και κοντά στον Θεό. Όποιος -ας τολμήσουμε να πούμε- δε χαίρεται έστω και την αμαρτωλή ζωή του, δε θα χαρεί και την εν Χριστώ ζωή του. Όποιος δεν ζει έντονα τις επιλογές του, άτονα θα ζει και την λεγόμενη πνευματική ζωή.

Η οσία Μαρία ζει με πληρότητα και αγάπη όλο τον βίο της. Στην αρχή θανάσιμα αμαρτωλά. Κατόπιν όμως προσκυνά τον Χριστό, τον Δημιουργό της, ο οποίος με μυστικό τρόπο της αποκαλύπτει την ανωτερότητα της ζωής που είναι κοινωνία με Αυτόν. Επιλέγει συνειδητά την συμπόρευση μαζί Του· δεν αλλάζει το πάθος και την διάθεσή της για ζωή· δεν αλλάζει τον χαρακτήρα της· αλλάζει απλώς φορά και κριτήριο, όπως δεν αλλάζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου (η δεν πρέπει να αλλάζει…) μέσα στην Εκκλησία. Αλλάζει μόνον η ροπή από την αμαρτία προς την αγιότητα.

Ο Χριστιανός αυτονόητα αγαπά την ζωή. Αυτονόητα ζει την καθημερινότητά του με πληρότητα. Χαίρεται ακόμα και τις πτώσεις του. Μαθαίνει ν’ αγαπά. Η αγάπη είναι η μόνη οδός και η μόνη γλώσσα, με την οποία μπορεί να μας καταλάβει ο Θεός. Η αγάπη, – όσο μεγαλύτερη, τόσο καλύτερα- είναι η μόνη ελπίδα να τύχουμε αφέσεως των αμαρτιών μας, όπως συνέβη με την πόρνη του Ευαγγελίου, αλλά και την κατά την Ε’ Κυριακή των Νηστειών, τιμώμενη οσία Μαρία, οι οποίες «ηγάπησαν πολύ»…

[Προσθήκη του συνεργάτη μας κ. James Lillie: Σε μια άλλη εποχή, μια άλλη Μαρία, που έζησε μια πολύ δραστήρια ζωή, επίσης γεμάτη από αγάπη: η αγ. Μαρία Σκόμπτσοβα († 1945). Στα νιάτα της, ήταν μια φλεγόμενη ριζοσπάστρια και παντρεύτηκε έναν Μπολσεβίκο. Αφού τον χώρισε, παντρεύτηκε στη συνέχεια έναν πρώην δάσκαλο και ενδιάμεσα σχεδίαζε να δολοφονήσει τον Τρότσκι! Αφού διέλυσε και το δεύτερο γάμο της, έγινε μοναχή στο Παρίσι-με την προϋπόθεση ότι δεν όφειλε να εγκαταβιώσει σε μοναστήρι. Ωστόσο, χρησιμοποιούσε τα ενοικιαζόμενα καταλύματά της ως καταφύγιο για τους αδύναμους και άπορους, συμπεριλαμβανομένων πολλών Εβραίων. Αυτό ήταν πολύ για τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής και η Γκεστάπο τη συνέλαβε. Οδηγήθηκε σε θάλαμο αερίων το Μεγάλο Σάββατο του 1945, στο Ravensbrück, επιλέγοντας να πάρει τη θέση μιας καταδικασμένης Εβραίας. Ο Μητροπολίτης Αντώνιος Bloom είπε κάποτε: "Ένιωθα προσβεβλημένος που της άρεζε να κάθεται στα παρισινά μπιστρό με τη μοναχική της ενδυμασία καπνίζοντας, πίνοντας μπύρα και συζητώντας με απλούς εργάτες". Αργότερα συνειδητοποίησε ότι "ήταν μία αγία των ημερών μας και για τις μέρες μας. Μια γυναίκα από σάρκα και αίμα που την είχε κυριεύσει η αγάπη του Θεού ..."]

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ & ΑΛΛΑ

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ

Ο βίος του αγίου Μαρτίνου

Νικόλαος  Ζαρωτιάδης  

Βάνιας, 2013

Η ορθόδοξη Δύση του τετάρτου αιώνα ανέδειξε την αγιασμένη μορφή του Μαρτίνου, προστάτη άγιου της Γαλλίας. Ο Μαρτίνος προσφέρει τον εαυτό του θυσία στο Θεό και στον άνθρωπο. Η αγιασμένη ζωή του καταξιώνει την αμαυρωμένη εικόνα του ανθρώπου και αποτελεί πρότυπο μίμησης.

ΙΕΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

Ιερός Αυγουστίνος

Η επίδραση της θεολογίας του σε Ανατολή και Δύση

επιμέλεια: Φώτιος Σωτ. Ιωαννίδης

κείμενα: Γεώργιος Δ. Μαρτζέλος, Johannes B. Freyer, Nello Cipriani, Παναγιώτης Αρ. Υφαντής, Παναγιώτης Ι. Σκαλτσής, Grossi Vittorino, Φώτιος Σωτ. Ιωαννίδης, Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Robert Dodaro, Άννα Κόλτσιου - Νικήτα, Χρήστος Α. Αραμπατζής, Basilio Petra, Νίκος Μαγγιώρος, κ.ά.

Βάνιας, 2013

Η παρούσα έκδοση αναδεικνύει την προσωπικότητα, τη διδασκαλία, την αγιότητα και το κύρος του αγίου Αυγουστίνου στην ανατολική και δυτική Εκκλησία.

Σκεπτόμενος, ελεύθερος, τολμηρός, ασκητικός, ποιμένας. Άνθρωπος της μετανοίας, της προσευχής, της δικαιοσύνης, της αγάπης και της δυναμικής εκκλησιαστικής παράδοσης.

Προσωπικότητα πολυσυζητημένη, χρεωμένη με όλα σχεδόν τα θεολογικά ολισθήματα που διαίρεσαν τη χριστιανοσύνη μετά τον ένατο αιώνα, με αμφισβήτηση κι αυτής ακόμα της αγιότητάς του κατά τον εικοστό αιώνα από διάφορους υπεραυστηρούς θρησκευτικούς κύκλους της Ανατολής.

Αυτή την αγιασμένη μορφή της αρχαίας Εκκλησίας προσεγγίζει ο τόμος αυτός ως ελάχιστο πνευματικό μνημόσυνο της παρακαταθήκης του.

Υπαίθρια εξομολόγηση στο Κονγκό.

ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ ΔΙ` ΕΜΕ

ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ ΔΙ` ΕΜΕ

Εσταυρώθης δι' εμέ

Δύο λόγοι εις την Μεγάλην Παρασκευήν Ηλία του Μηνιάτη

Ψύχας Βασίλειος Χρ.

μετάφραση: Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος, Ηγούμενος Κερνίτσης και Καλαβρύτων

Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας, 2013

116 σελ.

Ψυχή του καλού μας Πατρός, του θείου Εσταυρωμένου μας Ιησού, τι λες; "Άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Πώς; "Άφες αυτοίς". Ναι, γλυκύτατέ μου Ιησού, "άφες αυτοίς" αυτήν την ώρα. Ας δοθή εις όλους συγχώρησις. Ίσως δουν τώρα το σφάλμα τους και διορθωθούν. "Άφες αυτοίς"!

Ας έλθη συγχώρησις, λοιπόν, συγχώρησις! Μα ωστόσο ας παύσουν τα βέλη, ας τελειώσουν οι αμαρτίες, ας φανή ένα σημάδι μετανοίας· ένας αναστεναγμός· ένα δάκρυ!

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ.

Ευαγγέλιον και Άγιοι Τόποι.

           

            

           

Ευαγγέλιον και Άγιοι Τόποι

Μια πρωτότυπη έκδοση

Νεκτάριος Ανδρ. Ζιόμπολας

Ο σεβαστός και αγαπητός Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Ανδρ. Ζιόμπολας, γνωστός και από άλλες δημοσιευθείσες εργασίες του, αναμφίβολα αποδεικνύεται ακούραστος μελετητής της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και κάτοχος πολλών χρησίμων γνώσεων.

Μετά από επανειλημένες επισκέψεις του στους Αγίους Τόπους, όπου έζησε και έδρασε κατά την επίγεια παρουσία Του ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο πάντοτε φίλεργος και άοκνος π. Νεκτάριος συνέλαβε και την ιδέα να παρουσιάσει τις ευαγγελικές διηγήσεις -και όχι μόνο-, τονίζοντας τη στενή σχέση τους με τους αγιασμένους χώρους που διαδραματίστηκαν μοναδικά σε σημασία γεγονότα.

Το πλούσιο πατερικό, εικονογραφικό και επιστημονικό υλικό, που ως καλή μέλισσα συνέλεξε και με το δικό του εκφραστικό τρόπο σχολίασε ο συγγραφέας, καθιστά λίαν αξιόλογη και τη νέα του συγγραφική προσπάθεια.

Βεβαίως το πλήθος όχι μόνον των ρητών του Ευαγγελίου, αλλά και πολλών δυσνόητων πατερικών κειμένων, απευθύνεται κυρίως σε αναγνώστες που έχουν θρησκευτικές και θεολογικές γνώσεις, αν και νομίζω ότι αρκετοί πιστοί Χριστιανοί, με φιλότιμη προσπάθεια, σ' ένα κάποιο βαθμό, θα ωφεληθούν.

(από τον πρόλογο του Μιχαήλ Δ. Τσίριμπα, Θεολόγου-φιλόλογου

ΦΥΛΑΚΕΣ ΒΑΡΑΤΕΚ

παρέχεται από

Κυριακή, 21 Απριλίου 2013

ΦΥΛΑΚΕΣ ΒΑΡΑΤΕΚ 1970 YΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ - ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ

ΦΥΛΑΚΕΣ ΒΑΡΑΤΕΚ 1970

YΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ 

(ό π. Κλεόπας τον λέει πειρασμό εκ δεξιών) —θα μπορούσα να τον ονομάσω πειρασμό της πίστεως— που θεωρείται πανάκεια για καθετί πού απασχολεί τον άνθρωπο, πού αντικαθιστά όλες τις ανθρώπινες αρετές και πού κατά βάθος αποτελεί μια τετραπλή υπόσταση της αλαζονείας, σε συνδυασμό με την αφέλεια:

[ α) Ή πεποίθηση ότι με την πίστη δεν αρρωσταίνουμε ποτέ, oτι δεν είναι δυνατόν να ξανά αρρωστήσουμε ή oτι, αν παρ' ολ` αυτά αρρωστήσουμε, δεν έχουμε ανάγκη από γιατρούς και φάρμακα, τη στιγμή πού μπορούμε να θεραπευτούμε ανά πάσα στιγμή με τις προσευχές.

Μια τέτοια πεποίθηση, ή οποία μας θυμίζει αυτό πού είπε ό Ζακ Μαριταίν (θα πάρη τον Χριστό στο τηλέφωνο), είναι τό ίδιο με την πεποίθηση πού έχουν κάποιοι οι όποιοι δέχονται την ύπαρξη του Θεού μόνο μέσα από κάποιο θαύμα. Ό άνθρωπος πού πιστεύει κάτι τέτοιο μοιάζει με τον μηνυτή, πού, αντί να καταφύγει σε πρωτοβάθμιο δικαστήριο, κάνει προσφυγή.

Ταυτόχρονα όμως είναι και έλλειψη ταπεινότητας. Οι γιατροί, τα φάρμακα, του θεού δώρα είναι. Ό πιστός αρρωσταίνει, όπως ακριβώς αρρωσταίνει όλος ό κόσμος και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο θεραπεύεται, με τη βοήθεια δηλαδή των γιατρών και των φαρμάκων (αν βέβαια του είναι γραφτό να θεραπευτεί).

Ό θεός βέβαια κάνει και θαύματα, αλλά μόνον όταν Εκείνος το θελήσει. Ή ιστορία της Εκκλησίας μας δείχνει πώς τα θαύματα δεν γίνονται ένα κάθε μέρα, ούτε ό θεός μας προειδοποιεί πότε θα κάνει θαύμα, για να πάμε να το παρακολουθήσουμε.    Ο SADHU SUNDAR SINGH είναι αλήθεια πώς ζήτησε απ' τον Κύριο να του φανερωθεί, και ή προσευχή του εισακούστηκε. Δεν ζήτησε όμως κάποια σωματική θεραπεία για τον εαυτό του, άλλα σε όλη τη ζωή του βάδισε στο δρόμο του Ευαγγελίου και της βίας (όπως την αναφέρει ό Ματθαίος στο II, 12) για  να συναντήσει την πίστη. Σύμφωνα με τη Λούρδη, ό αριθμός θεραπειών πού έγιναν με θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο και πού αναγνώρισε επίσημα ή Ιατρική επιτροπή συναγωνίζεται τον αριθμό πού αναφέρει ή επίσημη Εκκλησία.

 Ή Εκκλησία μάλιστα δείχνει πιο προσεκτική σε τέτοια θέματα, από την ιατρική, όπως για παράδειγμα ή σινδόνη του Τουρίνου, θέμα για το όποιο έδωσε προτεραιότητα στα ιστορικά επιχειρήματα, σε σχέση με τα επιστημονικά (υπεριώδεις ακτίνες).

Ό Απόστολος Παύλος έμεινε με την παλιά του αρρώστια (στα μάτια;) τη δωρεά της Χάριτος (...εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατανά  ίνα κολαφίζη...), δηλαδή, ...μοϋ δόθηκε ένα αγκάθι στο σώμα, ένας Άγγελος του Σατανά, για να με ραπίζει...

Αρά λοιπόν; Ό πιστός άνθρωπος να ξέρει πώς μπορεί κι αυτός σαν τους άλλους ανθρώπους να αρρωστήσει κάποια στιγμή και τότε να προσευχηθεί να τον βοηθήσει ό Θεός, αλλά να βοηθήσει και τον γιατρό πού πρέπει να επισκεφτεί και να ευλογήσει τη θεραπεία, πού εκείνος ως ειδικός θα προτείνει. β)

Ή πεποίθηση ότι με την πίστη

γλιτώνουμε από τη θύελλα των πειρασμών.

Όχι. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει.

Πατερικά Κείμενα: στην είσοδο ενός χωριού με αμαρτωλούς κατοίκους κατοικούν δύο δαίμονες. Γύρω από ένα μοναστήρι με ευσεβείς και άπορους μοναχούς στέκουν δύο χιλιάδες δαίμονες.

γ) Ή πεποίθηση ότι με την πίστη δεν έχουμε ανάγκη από τις συνηθισμένες αρετές των ανθρώπων, όπως την εξυπνάδα, τη δικαιοσύνη, την επίμονη προσπάθεια...

Ό πιστός άνθρωπος έχει ανάγκη όλες τις παραπάνω αρετές, όπως τις ανάγκη όλοι οι άνθρωποι. Ή πίστη μας βοηθά, μας ενδυναμώνει, μας ανυψώνει μας χαροποιεί, αλλά δεν παραμερίζει τις ανθρώπινες αρετές. (Ή πίστη γενικά —και αυτό αποτελεί κανόνα— δεν μας προσφέρει ένα όμορφο καταστατικό . Μας κάνει ευτυχισμένους σε σχέση με τούς συνανθρώπους μας, αλλά όχι μόνο δεν παραχωρεί προνόμια, μα απεναντίας μας δημιουργεί πρόσθετες υποχρεώσεις.

Αν λοιπόν ό πιστός υποπέσει σε κάποιο σφάλμα, σε μια απερισκεψία, ασύνετη πράξη, θα υποστεί κι αυτός, όπως όλοι οι άνθρωποι, τις φυσιολογικές συνέπειες, κι αυτό δεν θα πρέπει να τον κάνει να απορήσει ή να παραπονεθεί.

 Κανείς δεν εξαιρείται.

δ) Ή πεποίθηση ότι με την πίστη μπορούμε να αποκτήσουμε οτιδήποτε, να καταβάλουμε καμία απολύτως προσπάθεια. Λάθος. Με την πίστη και προσευχή μπορούμε να αποκτήσουμε όλα τα πνευματικά δώρα, τα υπερφυσικά Τα δώρα της φύσης μας, όμως, πού είναι ανάλογα με τις δικές μας ισχνές δυνάμεις, πρέπει να προσπαθούμε να τα αποκτήσουμε με τα κοινά μέσα. είναι και το νόημα της παροιμίας: αυτό «Ό Θεός σου δίνει, αλλά μην περιμένεις  σου τα βάλει και στο δισάκι». Ή παροιμία αυτή θα μπορούσε κάλλιστα κάνεις ότι αποτελεί τη μεταφορική περίληψη ενός χωρίου της Αγίας Γραφής (Πραξ. 12, 7).

 Ό Άγγελος ανοίγει στον Πέτρο τις πόρτες της φυλακής και τον απελευθερώνει από τα δεσμά, διότι αυτά τα δύο μόνος του ό Πέτρος δεν θα μπορούσε να τα κάνει. Κατόπιν όμως του λέγει: «ανάστα εν τάχει... περίζωσαι και υποδησαι τα σανδάλια σου... περιβαλού το ιμάτιο σου και ακολουθεί μοι», δηλαδή, σήκω γρήγορα... ζώσου και φόρεσε τα σανδάλια σου... φόρεσε το μανδύα σου και ακολούθησε με, διότι αυτά μπορούσε να τα κάνει. Επομένως πρέπει να τα κάνει μόνος του, με τα δικά του χέρια.

Ίσως και ό δύστυχος ό Κρόμγουελ να κατάλαβε τελικά πώς έχουν τα πράγματα όταν είπε «Έχε εμπιστοσύνη στον Θεό και κράτα το μπαρούτι του όπλου σου ξερό  » οι τέσσερις τύποι πού διατύπωσε ό Γερμανός παιδαγωγός Κύνεκε υπάρχουν απαράλλακτοι και στις φυλακές: Ό Τσέζαρ: (Κλείστε το παράθυρο! Μην πάτε στην τουαλέτα μετά τις εννιά!). Βεντέτα και κλάψες: (Θέλω τη μαμά μου), και φενάκη αντί να περνάς απαρατήρητος καλύτερα να κάνεις τον παλιάτσο).

ΒΙΒΛΙ. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ.

ΙΕΡΩΣΥΝΗ

παρέχεται από

Κυριακή, 21 Απριλίου 2013

IΕΡΩΣΥΝΗ!

IΕΡΩΣΥΝΗ! Ο Ρουμάνος Βιργκίλ Γκεωργκίου ορίζει αυτή την έννοια ως εξής: «Ο ιερεύς δεν είναι άνθρωπος, αλλά η θυσία ενός ανθρώπου, που προστίθεται στη θυσία του Θεού. Κι αυτό είναι η Ιερωσύνη»!

Ο ίδιος έγραψε σε βιβλίο του ότι έκλαψε πικρά όταν μια Κυριακή συνειδητοποίησε ότι όλοι οι ενορίτες του ιερέα πατέρα του τον αποκαλούσαν «πατέρα» και ζητούσαν την ευλογία του. Με παιδική αθωότητα θεώρησε ότι μοιραζόταν τον πατέρα του με όλο τον κόσμο.

Όταν συζήτησε το θέμα αυτό με τον πατέρα του, κι όταν του είπε ότι ποθούσε να έχει τον απόλυτα δικό του πατέρα, που να ανήκει αποκλειστικά σ’ αυτόν, εκείνος του απάντησε: «Είμαι πατέρας όλων γιατί είμαι ιερέας»

Ερμηνεία του «Κύριε ελέησον» ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ Τόμος Ε'

Ερμηνεία του «Κύριε ελέησον» ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ Τόμος Ε'

8:04 AM Αναρτήθηκε από Sophia Siglitiki Drekou

Ερμηνεία του «Κύριε ελέησον»

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ Τόμος Ε'

      Συνοπτικά σχόλια
Και αυτό το μικρό κείμενο, που πραγματεύεται με χαριτωμένη απλότητα για την μονολόγιστη ευχή, παραδίδεται από τους συλλέκτες των πατερικών κειμένων της Φιλοκαλίας ανωνύμως και μέσα από τις προθέσεις τους να γνωσθεί και να καλλιεργείται από τον λαόν του Θεού η γλυκύτατη νοερά προσευχή. Για να θεμελιώσει δε την αναγκαιότητα της εκζητήσεως του θείου ελέους, ο συντάκτης του μικρού αυτού δοκιμίου ανατρέχει στην εποχή των Αποστόλων, που παρέδωσαν την ευχή, συμφώνως και προς άλλους διδασκάλους της νοεράς προσευχής. Παρ' ότι περιέχει απόψεις κοινές πλέον, γύρω από την ευχή του Ιησού, όμως, στην απλότητα του, οικοδομεί, πείθει, κατανύσσει με την ιδιαίτερη χάρη του, οπότε και με αυτό επιτυγχάνεται ο σκοπός των εκδοτών της Φιλοκαλίας, ώστε να δικαιούται να ενσωματωθεί σ' αυτή.
     Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και συντομότερα «Κύριε ελέησον», από τον καιρό των Αποστόλων χαρίστηκε στους Χριστιανούς και ορίστηκε να το λένε ακατάπαυστα, όπως και το λένε. Τι σημαίνει όμως τούτο το «Κύριε ελέησον», είναι πολύ λίγοι σήμερα που το ξέρουν, κι έτσι φωνάζουν καθημερινά ανωφελώς, αλλοίμονο, και ματαίως το «Κύριε ελέησον», και το έλεος του Κυρίου δεν το λαβαίνουν γιατί δεν ξέρουν τι ζητούν. Γι' αυτό πρέπει να ξέρομε πως ο Υιός και Λόγος του Θεού, αφότου σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος και υπέμεινε τόσα πάθη και σταυρώθηκε και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του εξαγόρασε τον άνθρωπο από τα χέρια του διαβόλου, από τότε έγινε Κύριος και εξουσιαστής της ανθρώπινης φύσεως. Και προτού βέβαια σαρκωθεί ήταν Κύριος όλων των κτισμάτων, ορατών και αοράτων, ως δημιουργός και ποιητής τους, όμως των ανθρώπων και των δαιμόνων που δε θέλησαν από μόνοι τους να τον έχουν Κύριο και εξουσιαστή τους, δεν ήταν και Αυτός Κύριος τους, ο Κύριος όλου του κόσμου. 

Ο πανάγαθος Θεός δηλαδή, και τους Αγγέλους και τους ανθρώπους τους έκανε αυτεξούσιους και τους χάρισε το λογικό, να έχουν γνώση και διάκριση• γι' αυτό, ως δίκαιος που είναι και αληθινός, δε θέλησε να τους αφαιρέσει το αυτεξούσιο και να τους εξουσιάζει με τη βία και χωρίς τη θέλησή τους. Αλλά εκείνους που θέλουν να είναι κάτω από την εξουσία και διακυβέρνησή Του, εκείνους ο Θεός και τους εξουσιάζει και τους κυβερνά• εκείνους πάλι που δε θέλουν, τους αφήνει να κάνουν το θέλημα τους, ως αυτεξούσιοι που είναι. Για τούτο και τον Αδάμ που πλανήθηκε από τον αποστάτη διάβολο κι έγινε κι αυτός αποστάτης του Θεού και δε θέλησε να υπακούσει στην εντολή Του, τον άφησε ο Θεός στο αυτεξούσιό του και δε θέλησε να τον εξουσιάζει τυραννικά.     

     Αλλά ο φθονερός διάβολος που τον πλάνησε εξαρχής, δεν έπαψε κι έπειτα να τον πλανά, ώσπου τον έκανε παρόμοιο στην αλογία με τα κτήνη τα ανόητα και ζούσε πλέον σαν ζώο άλογο και ανόητο. Μα ο πολυέλεος Θεός τον σπλαχνίστηκε τελικά κι έτσι χαμήλωσε τους ουρανούς και κατέβηκε στη γη1 κι έγινε άνθρωπος για τον άνθρωπο• και με το πανάχραντο αίμα Του τον λύτρωσε από τη δουλεία της αμαρτίας και δια μέσου του ιερού Ευαγγελίου τον οδήγησε πως να ζει θεάρεστα. Και, κατά τον Θεολόγο Ιωάννη, μας έδωσε εξουσία να γίνομε τέκνα Θεού2 και με το θείο βάπτισμα μας αναγέννησε και μας ανέπλασε και με τα άχραντά Του μυστήρια τρέφει καθημερινά την ψυχή μας και τη ζωογονεί. Και μ' ένα λόγο, με την άκρα Του σοφία βρήκε τον τρόπο να μένει πάντοτε αχώριστος μ' εμάς κι εμείς με Αυτόν, για να μην έχει πλέον καθόλου τόπο σ' εμάς ο διάβολος. Ορισμένοι όμως από τους Χριστιανούς, ύστερα από τόσες χάριτες που αξιώθηκαν και υστέρα από τόσες ευεργεσίες που έλαβαν από τον Δεσπότη Χριστό, πλανήθηκαν πάλι από το διάβολο και εξαιτίας του κόσμου και της σάρκας ξεμάκρυναν από το Θεό και κατακυριεύονται από την αμαρτία και από το διάβολο κάνοντας τα θελήματά του. 

Όμως δεν είναι τελείως αναίσθητοι ώστε να μην αισθάνονται το κακό που έπαθαν. Καταλαβαίνουν το σφάλμα τους και γνωρίζουν την υποδούλωσή τους, αλλά δεν μπορούν αυτοί μόνοι τους να γλυτώσουν και γι' αυτό προστρέχουν στο Θεό και φωνάζουν το «Κύριε ελέησον» για να τους ευσπλαχνιστεί ο πολυέλεος Κύριος και να τους ελεήσει, να τους δεχτεί σαν τον άσωτο υιό3 και να τους δώσει πάλι τη θεία χάρη Του και μέσω αυτής να γλυτώσουν από τη δουλεία της αμαρτίας, ν' απομακρυνθούν από τους δαίμονες και να λάβουν πάλι την ελευθερία τους, για να μπορέσουν με τον τρόπο αυτό να ζήσουν θεάρεστα και να φυλάξουν τις εντολές του Θεού. Αυτοί λοιπόν οι Χριστιανοί που, όπως είπαμε, με τέτοιο σκοπό φωνάζουν το «Κύριε ελέησον», αυτοί θα επιτύχουν εξάπαντος και το έλεος του πανάγαθου Θεού και θα λάβουν τη χάρη Του να ελευθερωθούν από τη δουλεία της αμαρτίας και να σωθούν. 

Εκείνοι όμως που δεν έχουν είδηση από αυτά που είπαμε, μήτε γνωρίζουν τη συμφορά τους που είναι καταδουλωμένοι στα θελήματα της σάρκας και στα κοσμικά πράγματα, μήτε έχουν ευκαιρία να συλλογιστούν την υποδούλωση τους, αλλά χωρίς τέτοιο σκοπό φωνάζουν μόνο το «Κύριε ελέησον», περισσότερο από συνήθεια, αυτοί πως είναι δυνατό να λάβουν το έλεος του Θεού; Και μάλιστα τέτοιο θαυμάσιο και άπειρο έλεος; Γιατί είναι καλύτερα να μη λάβουν το έλεος του Θεού, παρά να το λάβουν και πάλι να το χάσουν, επειδή τότε είναι διπλό το φταίξιμο τους. Άλλωστε, αν κανείς δώσει κανένα πετράδι πολύτιμο στα χέρια μικρού παιδιού ή κανενός αγροίκου άνθρωπου που να μην ξέρει τι αξίζει, και αυτοί το πάρουν στα χέρια τους και το χάσουν, είναι φανερό πως δεν το έχασαν εκείνοι αλλά αυτός που τους το έδωσε.

     Και για να καταλάβεις καλύτερα τα λεγόμενα, συλλογίσου πως στον κόσμο τούτο εκείνος που είναι άπορος και φτωχός και θέλει να πάρει ελεημοσύνη από κάποιο πλούσιο, πηγαίνει και του λέει «ελέησον με», δηλαδή «λυπήσου με για τη φτώχεια μου και δος μου τα αναγκαία». Και πάλι, εκείνος που έχει χρέος και θέλει να του το χαρίσει ο δανειστής του, πηγαίνει και του λέει «ελέησόν με», δηλαδή «λυπήσου με για την ανέχειά μου και χάρισέ μου αυτό που σου χρωστώ». Όμοια και ο φταίχτης, θέλοντας να τον συγχωρήσει εκείνος στον οποίο έφταιξε, πηγαίνει και του λέει «ελέησόν με», δηλαδή «συγχώρεσέ με για ό,τι σου έκανα». 

Από την άλλη μεριά, ο αμαρτωλός φωνάζει στο Θεό το «Κύριε ελέησον» και δεν ξέρει μήτε τι λέει, μήτε γιατί το λέει, αλλά μήτε τι είναι το έλεος του Θεού που τον παρακαλεί να του το δώσει, μήτε σε τι τον συμφέρει το έλεος που ζητά, και μόνο από συνήθεια φωνάζει «Κύριε ελέησον», χωρίς να ξέρει τίποτε. 

Πως λοιπόν να του δώσει ο Θεός το έλεός Του, αφού αυτός, καθώς δεν το ξέρει, το καταφρονεί και πάλι το χάνει σύντομα και αμαρτάνει περισσότερο; Το έλεος του Θεού δεν είναι άλλο, παρά η χάρη του Παναγίου Πνεύματος, την οποία πρέπει να ζητούμε από το Θεό εμείς οι αμαρτωλοί και να φωνάζομε ακατάπαυστα το «Κύριε ελέησον», δηλαδή «λυπήσου με, Κύριε μου, τον αμαρτωλό, στην ελεεινή κατάσταση που βρίσκομαι, και δέξου με πάλι στη χάρη Σου• δος μου πνεύμα δυνάμεως, για να με δυναμώσει ν' αντισταθώ στους πειρασμούς του διαβόλου και στην κακή συνήθεια της αμαρτίας• δος μου πνεύμα σωφρονισμού, για να σωφρονιστώ, να έρθω σε αίσθηση του εαυτού μου και να διορθωθώ• δος μου πνεύμα φόβου, για να σε φοβούμαι και να φυλάγω τις εντολές Σου• δος μου πνεύμα αγάπης για να σε αγαπώ και να μην απομακρύνομαι πλέον από κοντά Σου• δος μου πνεύμα ειρήνης, για να φυλάγει την ψυχή μου ειρηνική και να συγκεντρώνω όλους μου τους λογισμούς και να είμαι ήσυχος και ατάραχος• δος μου πνεύμα καθαρότητας, για να με φυλάγει καθαρό από κάθε μολυσμό• δος μου πνεύμα πραότητας, για να είμαι ήμερος στους αδελφούς μου Χριστιανούς και να απέχω από το θυμό• δος μου πνεύμα ταπεινοφροσύνης, για να μη φαντάζομαι τα υψηλά και υπερηφανεύομαι».

     Εκείνος λοιπόν που γνωρίζει την ανάγκη που έχει από όλα αυτά και τα ζητά από τον πολυέλεο Θεό, φωνάζοντας το «Κύριε ελέησον», αυτός βεβαιότατα θα λάβει εκείνο που ζητά και θα επιτύχει το έλεος και τη θεία χάρη του Κυρίου. Όποιος όμως δεν ξέρει τίποτε από αυτά που είπαμε, αλλά από συνήθεια μόνο φωνάζει το «Κύριε ελέησον», αυτός δεν είναι δυνατό να λάβει ποτέ το έλεος του Θεού• γιατί και πρωτύτερα έλαβε πολλές χάριτες από το Θεό μα δεν τις αναγνώρισε, μήτε ευχαρίστησε το Θεό που του τις έδωσε. Αυτός έλαβε το έλεος του Θεού όταν πλάστηκε κι έγινε άνθρωπος• έλαβε το έλεος του Θεού όταν αναπλάστηκε με το άγιο βάπτισμα κι έγινε ορθόδοξος Χριστιανός• έλαβε το έλεος του Θεού όταν γλύτωσε από τόσους κινδύνους ψυχικούς και σωματικούς που δοκίμασε στη ζωή του• έλαβε το έλεος του Θεού τόσες φορές που αξιώθηκε να κοινωνήσει τα άχραντα μυστήρια• έλαβε το έλεος του Θεού όσες φορές αμάρτησε στο Θεό και τον πίκρανε με τις αμαρτίες του και δεν εξολοθρεύτηκε, μήτε τιμωρήθηκε παιδαγωγικά όπως του έπρεπε* έλαβε το έλεος του Θεού όταν με διάφορους τρόπους ευεργετήθηκε από το Θεό και δεν το αναγνώρισε, αλλά όλα τα λησμόνησε και δε φρόντισε καθόλου για τη σωτηρία του. 

Αυτός λοιπόν ο Χριστιανός πως να λάβει το έλεος του Θεού χωρίς να το αισθάνεται και χωρίς να γνωρίζει πως δέχεται τέτοια χάρη από το Θεό, καθώς είπαμε, μήτε να ξέρει τι λέει, αλλά να φωνάζει μόνο το «Κύριε ελέησον» χωρίς κανένα στόχο και σκοπό, εκτός από μόνη τη συνήθεια;

1. Ψαλμ. 17, 10.
2. Ιω. 1,12.
3. Λουκ. 15, 20.

www.egolpion.com