Παρακαλώ, πώς ένας κοσμικός μπορεί να πληροφορηθεί, εάν οι θλίψεις και οι πειρασμοί του είναι παιδεία του Κυρίου και όχι πρόγευση κολάσεως, και πώς δίδεται η πληροφορία μετά από προσευχή (τριήμερο συνιστούν οι πατέρες) για τρέχοντα αλλά σοβαρά θέματα της καθημερινότητας; Ευχαριστώ.

Παρακαλώ, πώς ένας κοσμικός μπορεί να πληροφορηθεί, εάν οι θλίψεις και οι πειρασμοί του είναι παιδεία του Κυρίου και όχι πρόγευση κολάσεως, και πώς δίδεται η πληροφορία μετά από προσευχή (τριήμερο συνιστούν οι πατέρες) για τρέχοντα αλλά σοβαρά θέματα της καθημερινότητας; Ευχαριστώ.

Α[1]    Ὁ Κύριός μας μᾶς πληροφορεῖ στό Εὐαγγέλιο : «ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλίψιν ἕξετε, ἀλλά θαρσεῖτε ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον». Μετά τήν πτώση τῶν προπατόρων μας, οἱ θλίψεις εἶναι ὁ διαρκής σύντροφος τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι συνέπεια τῆς ἀποστασίας του ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τέτοιες θλίψεις, ὅπως αὐτές πού προέρχονται ἀπό τό θάνατο κάποιου προσφιλοῦς μας προσώπου εἶναι ἀναπόφευκτες. Ὁ Κύριος μας ὅμως ὅλες τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς τούς ἀξιοποιεῖ πρός ὄφελός μας.            Πολλές φορές τίς ἐπιτρέπει ὁ Κύριος λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅπως ὀρθά λέτε, γιά παιδεία, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τή συγχώρηση καί τήν κάθαρσή μας ἀπό τά πάθη.  Ἐξ αἰτίας τῶν θλίψεων, ἄν ἔχουμε καλή προαίρεση, στρεφόμεθα μέ τήν προσευχή στό Θεό καί ἑνούμεθα μαζί Του. Ἐγκαταλείπουμε τά ψεύτικα ὄνειρα καί τούς μάταιους στόχους καί καταλαβαίνουμε ὅτι τό νόημα τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, ἡ κοινωνία μέ τούς ἀδελφούς μας, ὁ Παράδεισος.

Οἱ θλίψεις πάλι πού συμβαίνουν στούς Ἁγίους ἔχουν σκοπό νά τούς ἀναδείξουν τελειότερους καί πιστότερους στό Θεό. Τέτοιες ἦταν οἱ θλίψεις τοῦ Ἰώβ, τῶν Ἁγίων μαρτύρων καί ασκητῶν καί ἄλλων ἀγνώστων ἁγίων μέσα στόν κόσμο. Ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐξηγεῖ μέ συντομία πῶς ἐνεργοῦν οἱ θλίψεις στό πιστό ἄνθρωπο : «Καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν» (Ρωμ. ε´,3-5). Δηλαδή ἡ θλῖψις ἐργάζεται μέσα στήν ψυχή μας καί σιγά - σιγά φέρει σάν αποτέλεσμα τήν ὑπομονή, ἡ ὑπομονή δοκιμάζει καί τελειοποιεῖ τόν ἄνθρωπο. Ἔχοντας ἔτσι ἀποκτήσει τίς ἀρετές ἔχει ὅλη του τήν ἐλπίδα στό Θεό.  Καί ὁ καλός Θεός θά δώσει ἄφθονη τήν ἀγάπη Του, θά γίνει ἐνεργός ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού μᾶς ἔχει δοθεῖ στό Ἅγιο Βάπτισμα. Θά ἐπέλθει δηλαδή ὁ ἁγιασμός μας.

Πότε οἱ θλίψεις εἶναι πρόγευση τῆς κολάσεως;  Ὅταν ἀφήσουμε ἔξω ἀπό τή ζωή μας τόν Θεό·  ὅταν φαντασθοῦμε ὅτι εἴμαστε μόνοι μας, ὅτι ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν εἶναι τυχαῖα, ὅτι λόγῳ μιᾶς μεγάλης, κατά τή γνώμη μας, θλίψεως ἡ ζωή μας δέν ἔχει νόημα.  Στή περίπτωση αὐτή ποτέ δέν φέρουμε στό νοῦ μας πιθανές εὐθύνες μας, ἁμαρτίες μας καί λάθη μας. Ἐπί πλέον ὁ Σατανᾶς, ἀφοῦ ἐγκαταλείπουμε τό Θεό, ἐξογκώνει στό νοῦ μας τή θλίψη καί μᾶς κάνει δυστυχισμένους. Κάπου ἐκεῖ βρίσκεται καί ἡ λεγόμενη κατάθλιψη. Μετά από κάποιες θλίψεις καί πειρασμούς κλείνεται κάποιος ἐγωϊστικά στόν ἑαυτό του καί σκέφτεται καί σκέφτεται καί κουβεντιάζει μέ τούς λογισμούς του. Δέν βρίσκει ἀπάντηση σέ ὅ,τι τοῦ συμβαίνει καί βυθίζεται σέ ὅλο καί μεγαλύτερη θλίψη. Καί βέβαια μερίδιο σ’ αὐτή τή ψυχική κατάπτωση ἔχει τό ἀκάθαρτο πνεῦμα.

Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό αὐτη τήν «πρόγευση τῆς κολάσεως», ἡ μετατροπή τῆς προγεύσεως τῆς κολάσεως σέ πρόγευση τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό τήν θέση τοῦ Χριστοῦ μέσα στή ζωή μας. Ὅταν μέ τήν προσευχή μας, τήν εἰλικρινῆ, χωρίς κρατούμενα καί δικαιολογίες μετάνοια καί ἐξαγόρευσή μας καί μέ τόν ἐκκλησιασμό μας φέρουμε τό Χριστό στήν καρδιά μας τότε προγευόμεθα τόν Παράδεισο γιατί ὅπως ἔλεγε ὁ γέροντας Πορφύριος : « ὁ Χριστός εἶναι ὁ Παράδεισος».

Ὅσον ἀφορᾶ στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πληροφορούμεθα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στήν καθημερινή μας ζωή, πράγματι μέ τήν προσευχή γνωρίζουμε τό θέλημά Του. Πρέπει νά βαδίζουμε πάντα σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του καί μέσῳ τῆς προσευχῆς καί τῆς ἐναποθέσεως τῆς ὑπάρξεώς μας στά χέρια Του εἰδικά κατά τή Θεία Λειτουργία νά γνωρίζουμε τί πότε καί πῶς νά ἐνεργήσουμε σέ κάθε δίλημμα πού μᾶς παρουσιάζεται. Ἡ τριήμερη αὐστηρή νηστεία, τό λεγόμενο τ ρ ι ή μ ε ρ ο, κατά τό ὁποῖο δέν τρῶμε τίποτε,  ἁποτελεῖ μιά ἱερή παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πού μπορεῖ νά χρησιμεύσει σέ κρίσιμες στιγμές κατά τίς ὁποῖες ἔχουμε ἰδιαίτερη ἀνάγκη τῆς ἀμέσου βοηθείας καί τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Θεοῦ. Πρέπει ὅμως νά κάμει κανείς τριήμερο μόνο μέ εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του πατρός. Κι ἐδῶ πρέπει μέ ἔμφαση νά τονίσουμε ὅτι στήν συνολική μας πορεία πρέπει νά ἔχουμε συμπαραστάτη τόν πνευματικό μας, τόν ὁποῖο ὀφείλουμε νά ἐπιλέγουμε μέ φόβο Θεοῦ ἐκ τῶν ἱερέων πού σέβονται τήν πίστη, τούς ἱερούς Κανόνες καί σύνολη τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.  Αὐτόν καί πρέπει νά συμβουλευόμεθα ἀκόμη καί στά καθημερινά σοβαρά μας προβλήματα  καί νά τόν ὑπακούουμε, ὄχι σάν ψυχολογικό σύμβουλο ἀλλά ὡς πατέρα πνευματικό πού δέχεται τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ.

Θά ἤθελα νά γνωρίσω τίς διαφορές Ὀρθοδόξου καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Α[2]        Εἶναι ἕνα ἐρώτημα πού γίνεται ἀπό πολλούς ἀδελφούς τόσο γιά ἐνίσχυση τῆς αὐτοσυνειδησίας τους, δηλαδή γιά νά γνωρίζουν τί σημαίνει Ὀρθοδοξία καί γιατί ἀξίζει νά εἶναι κάποιος Ὀρθόδοξος, ὅσο καί γιά νά δίδουν ἀπολογία στούς αἱρετικούς περί τῆς πίστεώς τους.

Νομίζουμε ὅτι τό ἐρώτημα πρέπει νά τεθεῖ ῶς ἑξῆς : «  Ποιές εἶναι οἱ διαφορές  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παπισμοῦ»· κι αὐτό διότι δέν ὑπάρχει παρά μόνο  Μ ί α  Ἐκκλησία.  Μ ί α  Ἐκκλησία μᾶς παρέδωσε ὁ Κύριος προσφέροντας ὡς θυσία τόν Ἑαυτό Του. Στήν Ἀρχιερατική Του προσευχή παρεκάλεσε τόν Πατέρα Του ὅλοι οἱ ἄνθρωποι «  ἵνα ὦσιν ἕν»  καί νά εἶναι μαζί Του θεωροῦντες τήν Δόξαν Του ( Ἰωαν. 17,11 καί 24). Καθώς ἡ ἀνθρωπότητα μετά τήν πτώση καί τήν ἀποστασία της ἀπό τόν Παράδεισο ἦταν κατακερματισμένη σέ ἄτομα, ὁ Χριστός ἐκάλεσε ὅλους νά ἑνωθοῦν στό Ἕνα καί μοναδικό Σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία. Γι’  αὐτό ὁμολογοῦμε καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως : ( Πιστεύω) Εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Αὐτή ἡ Μία Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐφύλαξε ὡς σήμερα ἀνόθευτη τήν Πίστη καί τήν ἱερά Παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Μαρτύρων καί Πατέρων καί γι’  αὐτό φυλάττει ἀκέραιη τήν Θεία ἄκτιστη Χάρη ἡ ὁποία σώζει τόν ἄνθρωπο. Ὅλες οἱ ἄλλες ἑνώσεις ἀνθρώπων, ὅπως εἶναι ὁ Παπισμός, πού πιστεύουν στό Χριστό, ὄχι ὅπως παρέλαβον ὑπό τῶν Ἁγίων, ἀλλά ὅπως νομίζουν ἐκεῖνοι, δέν εἶναι Ἐκκλησίες, ἀλλά αἱρέσεις καί παρασυναγωγές. Μερικοί θεολόγοι καί πατέρες τίς ὀνομάζουν «  ἐκκλησίες», ἀλλά ὄχι κυριολεκτικά ἀλλά καταχρηστικῶς.

Ὅσον ἀφορᾶ στίς διαφορές Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παπισμοῦ, θά μποροῦσαν νά συγκεφαλαιωθοῦν σέ μία διαφορά, τή διαφορά ἀληθείας καί πλάνης. Οἱ ἐσφαλμένες διδασκαλίες τοῦ Παπισμοῦ δέν ἀποτελοῦν μικροδιαφορές ἀπό τήν Ὀρθοδοξία πού μποροῦν νά διευθετηθοῦν καί νά ἐξαφανισθοῦν μέ διάφορες συζητήσεις καί ἀλληλοϋποχωρήσεις· ἀπαιτεῖται πλήρης ἀπόρριψη, ἄρνησή τους καί ἐπιστροφή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἄς δοῦμε ὅμως τίς κυριώτερες ἀπό τίς διαφορές αὐτές.

α)        Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φρονεῖ ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, ὅπως διδάσκει καί τό Σύμβολο τῆς Πίστεως : «  Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον...τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον» καί ὅπως ὁ ἴδιος Χριστός μᾶς διδάσκει : « Τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται»  ( Ἰωαν. 15,26). Οἱ Παπικοί ἀντίθετα ἀπό τήν εὐαγγελική καί πατερική διδασκαλία διδάσκουν ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Πρόκειται γιά τό λεγόμενο Φιλιόκβε ( Filioque) πού σημαίνει « καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Μέ τήν αἱρετική αὐτή διδασκαλία εἰσάγεται δυαρχία μέσα στή Θεότητα, ὑποτίμηση τοῦ Προσώπου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δημιουργοῦνται πολλά ἄτοπα στίς σχέσεις τῶν τριῶν Θείων Ὑποστάσεων. Συνεργάτης τῆς ἱστοσελίδας μας θά δημοσιεύσει ἀργότερα εἰδική μελέτη του σχετικά μέ τήν πλάνη αὐτή τοῦ Παπισμοῦ καί τίς συνέπειές της.

β)         Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διδάσκει τήν θεοπρεπῆ διάκριση Οὐσίας καί Ἐνεργειῶν εἰς τήν Τριαδική Θεότητα, εἰς τήν Θείαν Φύση. Ἡ Οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄγνωστη καί ἀπρόσιτη στόν κτιστό ἄνθρωπο. Οἱ θεῖες ὅμως ἐνέργειες πού προέρχονται, πηγάζουν ἐκ τῆς Οὐσίας εἶναι προσιτές, μεθεκτές ἀπό τόν ἄνθρωπο. Οἱ θεῖες αὐτές ἐνέργειες, ὡς προερχόμενες ἀπό τήν οὐσία τοῦ  Θεοῦ   εἶναι ἄ κ τ ι σ τ ε ς.  Ἔτσι ἄκτιστη ἐνέργεια ἦταν τό φῶς τῆς θείας Μεταμορφώσεως στό ὄρος Θαβώρ. Τό φῶς ἐκεῖνο πού ἀξιώθηκαν νά ἰδοῦν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν εἶχε καμμιά σχέση μέ τό κτιστό, ὑλικό φῶς. Αὐτοῦ τοῦ φωτός μετέχουν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ὅπως διαβάζουμε στά Μαρτύριά τους καί οἱ Ὅσιοι καί δίκαιοι ὅπως διαβάζουμε στά Συναξάριά τους. Μέ τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος ἀναγεννώμεθα στό Ἅγιο Βάπτισμα· αὐτῆς τῆς Χάριτος μετέχουμε κατά τή Θεία Εὐχαριστία, μ’  αὐτή τήν Ἄκτιστη Χάρη καθαριζόμαστε ἀπό τά πάθη καί γινόμαστε ἕνα μέ τόν Θεό· καί ὁ Χριστός γι’  αὐτό ἦρθε στόν κόσμο, γιά νά προσφέρει αὐτή τή Χάρη· καί αὐτῆς τῆς Χάριτος στήν πληρότητά Της θά μετέχουμε στόν Παράδεισο, ἄν ἀξιωθοῦμε τῆς σωτηρίας.

Λοιπόν οἱ Λατίνοι, οἱ παπικοί τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν θεωροῦν κ τ ι σ τ ή! Ἔτσι καί τήν Θεότητα ὑποβιβάζουν σέ κτίσμα καί στεροῦν τόν ἄνθρωπο ἀπό τή σωτηρία, γιατί σωτηρία σημαίνει κοινωνία μέ τόν ἐν Τριαδι Θεό. Καί πῶς μπορεῖ νά ἑνωθεῖ, νά κοινωνήσει μέ τόν Θεό ὁ ἄνθρωπος μέσω ἑνός κτίσματος, μιᾶς «Χάριτος» κτιστῆς τάξεως; Τί καινούργιο ἔφερε λοιπόν ὁ Χριστός στόν κόσμο;  Πῶς ἕνωσε τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια; Νά πῶς: Προσέλαβε τήν ἀνθρωπότητα στη θεότητα Του, τήν καθάρισε ἀπό τήν ἁμαρτία τή φθορά καί τό θάνατο καί τῆς μετέδωσε τήν Ἄκτιστη Χάρη. Τήν ἀνέβασε στό θρόνο τῆς Θεότητος. Μέσα στήν Ἐκκλησία, τήν Μία Ἐκκλησία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος μᾶς προσφέρεται ἡ ἄκτιστος Χάρις καί μένουμε ἑνωμένοι μέ τήν Κεφαλή, τόν Χριστό. Αὐτή ἡ ἀντίληψη τῶν παπικῶν περί κτιστῆς χάριτος τούς ἐστέρησε παντελῶς τήν Χάρη. Γι’  αὐτό ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς δέν εἶναι γιά τούς παπικούς ὁ ἁγιασμός, ἡ θέωση ἀλλά τά πολλά καλά ἔργα, ἡ πειθαρχία στό νόμο τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀρετές πού πραγματοποιοῦνται μέ ἀνθρώπινη προσπάθεια, παρόμοια μέ τῶν φιλοσόφων. Ἡ ἀπουσία τῆς Χάριτος τούς ἀναγκάζει νά ἐρεθίζουν τό συναίσθημα γιά νά νοιώσουν συγκίνηση καί «  κατάνυξη». Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ζωγραφίζουν ὅσο μποροῦν πιό ρεαλιστικά καί γλυκερά τόν Χριστό τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους· αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἔχουν πολύ συναισθηματική, ἐντυπωσιακή καί συγκινητική θρησκευτική μουσική.

γ)        Ἐξ αἰτίας τῆς ἀπουσίας τῆς Θείας Χάριτος ὁ Παπισμός εἶναι φυσικό νά νοιώθει ἀνασφαλής. Ἡ ἑνότητα πού βιώνουν οἱ τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί ἡ ὁποία βασίζεται στην ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖον «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας» γιά τόν Παπισμό θεωρεῖται ἀδιανόητη. Αὐτός ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἐγκόσμιους μηχανισμούς γιά νά κρατήσει τή σιδηρᾶ πειθαρχία τῶν μελῶν του. Ποιά εἶναι αὐτά; α) ἕνα πρόσωπο ἰσχυρό, ἕνα Ἀρχηγό, τόν Πάπα β) ἕνα συγκεκριμένο τοπικό, ἐπιτελικό Κέντρο, τό Βατικανό καί γ) ἕναν ἄτεγκτο νόμο, τόν Κώδικα Κανονικοῦ Δικαίου.

Ἐδῶ θά μιλήσουμε μόνο γιά τόν Πάπα. Ὁ Πάπας δέν εἶναι ἕνας Πατριάρχης, ὅπως εἶναι π.χ. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ ἴσων ἐπισκόπων σέ ὅλη τήν Ὀρθοδοξία. Μπορεῖ νά προεδρεύει σέ κάποια μεγάλη Σύνοδο, νά ἀναλαμβάνει κάποιες διορθόδοξες πρωτοβουλίες, ἀλλά δέν μπορεῖ νά ἀποφασίζει μόνος του. Κάθε Πατριαρχεῖο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλεύθερο στις ἀποφάσεις του, ὑπό τόν Ὅρο ὅτι δρᾶ σύμφωνα μέ τό ὀρθόδοξα δόγματα, τίς ἱερές παραδόσεις καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Καί ὄχι μόνον κάθε πατριαρχεῖο, ἀλλά καί κάθε Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος στά ὅρια τῆς ἐπαρχίας του μπορεῖ νά ἀποφασίζει ἐλεύθερα μέ τίς παραπάνω προϋποθέσεις. Αὐτή εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλά τί συμβαίνει στόν Παπισμό; Ὁ Πάπας διαθέτει σέ ὅλη τή δικαιοδοσία τῆς «ἐκκλησίας»  του τό  Π ρ ω τ ε ῖ ο.  Ἔχει τόν πρῶτο καί τελευταῖο λόγο γιά τόν τελευταῖο διάκονο στήν Παραγουάη καί γιά τόν πρῶτο ἀρχιεπίσκοπο τῆς Γαλλίας. Μπορεῖ νά χειροτονεῖ, νά προάγει καί νά καθαιρεῖ ὅποιον θέλει ἁπανταχοῦ τῆς γῆς! Ἀποφασίζει μόνος του γιά ὅλα τά οικονομικά ἀλλά καί γιά τό ποιός θά ἀνακηρυχθεῖ Ἅγιος !

Ἀλλά δέν εἶναι μόνο αὐτό. Ὁ Πάπας εἶναι καί Ἀ λ α θ η τ ο ς!  Ὅλες του οἱ ἀποφάσεις πού λαμβάνει τελικά μόνος του δέν ἔχουν ποτέ κανένα λάθος. Εἶναι ἕνας Θεός ἐπί τῆς γῆς! Ἀκόμη καί οἱ πολυάριθμες Σύνοδοι πού συγκαλεῖ, ὅποτε θέλει, ἔχουν ἁπλῶς συμβουλευτικό χαρακτῆρα.

Μέ τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητό του ὁ Πάπας κατέστη ἕνας τύρρανος τῆς ἀνθρωπότητος.  Ἡ ἱστορία βοᾶ γιά τά «κατορθώματά»  του. Ἕνα ἀπό τά τελευταῖα του ἦταν ἡ «  ἁγιοποίηση»  τοῦ σφαγέως τῶν Σέρβων, Στέπινατς.

δ)         Πέραν τῶν μεγάλων παρεκκλίσεων αὐτῶν ὁ Παπισμός ἔχει εἰσαγάγει καί ἄλλες πλανεμένες κακοδοξίες καί πρακτικές στη πίστη καί τή λατρεία του:

      1) Πιστεύει στήν ἄσπιλη σύλληψη τῆς Παναγίας, δηλαδή δέχεται ὅτι ἡ Παναγία κατά τή γέννησή της δέν εἶχε τό προπατορικό ἁμάρημα, πρᾶγμα ἀδύνατο στόν ὁποιοδήποτε ἄνθρωπο.

      2) Τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ γίνεται μέ τέσσερα δάκτυλα. Τό τέταρτο δάκτυλο συμβολίζει τήν Παναγία. Κανείς ὅμως ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σταθεῖ δίπλα στόν λατρευόμενο Τριαδικό Θεό.  Μ’ αὐτό τόν τρόπο οἱ Παπικοί ξεφεύγουν στή Μαριολατρεία.

      3) Δέχεται ἐκτός ἀπό τήν Κόλαση καί τόν Παράδεισο καί τήν ἐνδιάμεση κατάσταση τοῦ καθαρτηρίου πυρός, ὅπου οἱ ψυχές καθαρίζονται ἀπό τίς ἁμαρτίες τους καί μπαίνουν στόν Παράδεισο.

      4) Χρησιμοποιεῖ ἄζυμους ἄρτους στή Θεία Εὐχαριστία.

      5) Ἐπιβάλλει ἀναγκαστική ἀγαμία σέ ὅλους τούς κληρικούς.

      6) Τελεῖ τό Βάπτισμα διά ραντίσματος καί ὄχι διά καταδύσεως.

      7) Δέν ἐπικαλοῦνται οἱ παπικοί κληρικοί τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Θεία Εὐχαριστία.

      8) Τυποποίησε τή μετάληψη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ δίδοντας στούς πιστούς της τήν Ὄστια, ἕνα στρογγυλό τυποποιημένο ἀρτοποίημα. Μέχρι τή Β´Βατικάνειο Σύνοδο (1965) οἱ παπικοί δέν μετελάμβαναν Αἷμα Χριστοῦ!

      9) Μπορεῖ νά τελέσει κάποιος τό γάμο του δι’  ἀντιπροσώπου!

      10) Τελεῖ τό Εὐχέλαιο μόνο στούς ἑτοιμοθανάτους

      11) Τελεῖ τήν ἐξομολόγηση μέσω καφασωτοῦ κιγκλιδώματος

      12) Σταδιακά κατήργησε ὅλες τίς νηστεῖες, πλήν τῆς Μ. Παρασκευῆς κατά τήν ὁποία οἱ παπικοί τρῶνε...ψάρι!

      13) Κατήργησε τήν ἱερατική ἀμφίεση, τό ράσο.

Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐκτροπές στήν παπική πίστη, θεολογία καί λειτουργική.  Ὅλη ἡ θεολογία τοῦ παπισμοῦ, ἀφοῦ ἀπουσιάζει ἡ Χάρις, νοσεῖ. Ὁ Θεός παρουσιάζεται ὡς τιμωρός, ὡς τηρητής τῆς θείας δικαιοσύνης. Μιά ἀντίληψη νομικίστικη, μιά συναλλαγή Θεοῦ καί ἀνθρώπου κυριαρχεῖ στά θεολογικά τους συγγράμματα.  Ἄν καί τίς τελευταῖες δεκαετίες ὑπῆρξε ἕνας ἐπηρεασμός τῆς παπικῆς θεολογίας ἀπό τήν ὀρθόδοξη πατερική θεολογία τό θέμα πού παραμένει εἶναι ἕνα:  Ἐπιστροφή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.  Ὅσο κι ἄν δεχθοῦν τήν ἀγαθή ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας οἱ παπικοί, ἄν δέν δεχθοῦν τό Ὀρθόδοξο Βάπτισμα, τήν Ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ὕπαρξή τους, καμμιά οὐσιαστική, σωτήρια ἀλλαγή δέν μπορεῖ νά ἐπέλθει στή ζωή τους. Ἀπό τήν ἄλλη, καμμιά  Ἕνωση δέν μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ μέ τούς θεολογίστικους ἀκροβατισμούς τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἡ ἀληθής ἀγάπη μας πρός ὅλους τούς ἑτεροδόξους θά γίνει φανερή, ἄν τούς ἐξηγήσουμε ὅτι μέσα στό σκότος τῆς παπικῆς, προτεσταντικῆς κλπ. ἀποστασίας δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει πάρει ἀκόμη θέση γιά τό θέμα τῆς ἐξελικτικῆς θεωρίας καί τοῦ εὐφυοῦς Σχεδιασμοῦ;

Ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν πώς ὀ Χριστός κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο.

Πῶς τά σχολιάζετε ὅλα αὐτά;

Α[34]       Ἄν μία πρόταση, ὑπόθεση ἤ θεωρία δέν μπορεῖ μέ παρατηρήσεις ἤ καί πειράματα νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἤ νά διαψευσθεῖ στήν ἑρμηνεία καί πρόβλεψη πού κάνει μέσα ἀπό τίς  τίς ἀντικειμενικές συνθῆκες (λογική μέθοδος, περιορισμοί ἀπό τίς πέντε αἰσθήσεις, ἔρευνα σέ ἐπαναλαμβανόμενα φυσικά γεγονότα, ἔρευνα τοῦ τρόπου καί ὄχι τοῦ σκοποῦ τῆς ἐσχάτης οὐσίας τῶν ὄντων), τότε αὐτή ἡ πρόταση, ἡ ὑπόθεση ἤ ἡ θεωρία δέν εἶναι ἐπιστημονική, ἀλλά φιλοσοφική καί μεταφυσική, ὅπως λέμε, γιατί ἀπαραίτητο στοιχεῖο καί χαρακτηριστικό κάθε ἐπιστημονικῆς προτάσεως ἤ θεωρίας εἶναι ἡ δυνατότητά της νά δοκιμασθεῖ μέ ἐμπειρικό ἐπιστημονικό τρόπο,  ἄν εἶναι σωστή ἤ λαθεμένη, δηλαδή νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἤ νά διαψευσθεῖ μέ παρατήρηση ἤ πείραμα.

Ἀξίζει νά ἀναφερθοῦμε στά λόγια τοῦ προσφάτως ἀναδεικνυομένου Ὀρθοδόξου καί μακαριστοῦ πλέον Ἀμερικανοῦ Ἱερομονάχου π. Σεραφείμ Ρόουζ πού μᾶς γνωστοποιοῦνται ἀπό τό πατερικά βαθυστόχαστο βιβλίο «Ἡ ζωή καί τά ἔργα του»,τόμος Β΄, μετάφραση Ἱερομονάχου Δαμασκηνοῦ, ἐκδόσεις «Μυριόβιβλος».

Μᾶς λέει λοιπόν ὁ π. Σεραφείμ στό κεφάλαιο «Γένεσις, Δημιουργία καί ὁ πρῶτος Ἄνθρωπος», πού ἀποτελεῖ καί ὁμώνυμο βιβλίο του ὅτι «ὅλες οἱ ὑποτιθέμενες ἀποδείξεις τῆς ἐξελίξεως μποροῦν ἐξίσου νά χρησιμοποιηθοῦν γιά νά ἀποδείξουν μιά ἄλλη θεωρία ἀναλόγως μέ τίς ὑποθέσεις τῶν κατασκευαστῶν της».

Ἀλλά τί ἐννοοῦμε μέ τή λέξη ἐξέλιξη; Ὅλα τά ἐπιστημονικά ἐγχειρίδια ὁρίζουν τήν ἐξέλιξη ὡς συγκεκριμένη θεωρία σχετική μέ τό πῶς ἐμφανίσθηκαν τά πλάσματα : μέσῳ τοῦ μετασχηματισμοῦ ἑνός εἴδους πλάσματος σέ ἄλλο, δηλ. πῶς σύνθετες μορφές  προέκυψαν ἀπό ἁπλούστερες μορφές σέ μιά φυσική διαδικασία πού ἀπαιτεῖ ἀμέτρητα ἑκατομμύρια χρόνια.

Καί συνεχίζει ὁ π. Σεραφείμ:Δέν ἀρνοῦμαι τό γεγονός τῆς ἀλλαγῆς καί τῆς ἀνάπτυξης στή φύση. Ὅτι ἕνας ὥριμος ἄνθρωπος δημιουργεῖται ἀπό ἕνα ἔμβρυο, ὅτι ἔνα μεγάλο δένδρο προέρχεται ἀπό ἕνα μικρό βελανίδι, ὅτι ἀναπτύσσοναται νέες ποικιλίες ὀργανισμῶν, εἴτε πρόκειται γιά φυλές τοῦ ἀνθρώπου εἴτε γιά διαφορετικά εἴδη γατῶν καί σκυλιῶν καί ὀπωροφόρων δένδρων . Ἀλλά ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἐξέλιξη : εἶναι μόνο ποικιλία μέσα σέ ἕνα ὁρισμένο εἶδος ἤ εἴδη .

Διεπίστωσε ἐπίσης μετά ἀπό ἔρευνες πού ἔκανε ὅτι πολλοί ἀπό τούς ὑποστηρικτές τῆς ἐξελίξεως παραδέχονταν ὅτι δέν ὑπῆρχε πραγματική ἀπόδειξη γι’αὐτό, ἀλλά ὅτι «ἔχει περισσότερο νόημα» ἤ ὅτι «ἡ ἐναλλακτική λύση εἶναι ἀδιανόητη», δηλ. ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ.  Οἱ ὑποστηρικτές της ἁπλῶς πιστεύουν –δέν ἀποδεικνύουν- τήν ἐν λόγῳ θεωρία ἐπειδή οἱ μεγαλύτερες ἀλλαγές ἀπό ἕνα ζωντανό ὄν σέ ἄλλο δέν ἔχουν καταδειχθεῖ παρά μόνο οἱ ποικιλίες πού ἐμφανίζονται σέ ἕναν ὁρισμένο τῦπο.

Ἔγραφε ἐπίσης ὅτι «τό θέμα τῆς ἐξελίξεως δέν μποροῦσε νά συζητηθεῖ ἄν κάποιος δέν εἶχε βασική γνώση γιά τίς ἐπιστημονικές ἀποδείξεις.  Ἡ ἐπιστημονική ὅμως πλευρά δέν εἶναι ἡ σημαντικότερη καί οἱ εἰδικοί περιπλέκονται συνήθως μέ τό νά συγκεντρώνονται πάρα πολύ σ’αὐτήν.  Π. χ. ἄν ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στή γῆ γιά μερικές χιλιάδες χρόνια ἤ μερικά ἐκατομμύρια χρόνια εἶναι κάτι πού ἀγγίζει βεβαίως μερικά βασικά ὀρθόδοξα ζητήματα -ἄν οἱ γενεαλογίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι πραγματικά γενεαλογίες, ὅπως πιστεύουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἤ ἁπλῶς κατάλογοι μέ πολλά κενά.

«Ὡς βασική ἀρχή ἐξετάσεως τοῦ θέματος πρέπει νά θεωρήσουμε ὅτι ἡ ἐπιστημονική ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά ἐναντιωθεῖ στήν ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια, στήν περίπτωση πού καταλαβαίνουμε καί τίς δύο ὀρθῶς»....

Ὁ π. Μιχαήλ Πομαζάνσκι ἔλεγε ὅτι «ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἀναγνωρίζει στήν «Ἑξαήμερο» ὅλα τά ἐπιστημονικά δεδομένα τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης.  Ἀλλά δέν δέχεται τίς φιλοσοφικές συλλήψεις, ἤ τίς ἑρμηνεῖες αὐτῶν τῶν δεδομένων, οἱ ὁποῖες ἦταν σύγχρονες(τή μηχανιστική θεωρία τῆς προελεύσεως τοῦ κόσμου καί τά παρόμοια...) Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἤξερε πῶς νά σηκώσει τό ἀνάστημά του πάνω ἀπό τίς σύγχρονες θεωρίες σχετικά μέ τίς βασικές ἀρχές τοῦ κόσμου. Μοιάζει μέ ἕνα πουλί πού πετᾶ στά ὕψη, ὑπεράνω κάθε πλάσματος πού κινεῖται στή γῆ. 

Ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀκολουθεῖ τή φιλοσοφία τῆς ἐποχῆς, ἐπειδή διαθέτει δική της.

Στηρίζεται στήν Ἀποκάλυψη. Οἱ ἅγιοι Πατέρες προσφέρουν πλήρη θεολογία προελεύσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς δημιουργίας πού δέ συνδέεται μέ καμιά ἐφήμερη διανοητική μόδα.  Ἡ φιλοσοφία μας δέν εἶναι αὐτοῦ  τοῦ κόσμου καί εἶναι ἡ ἀπάντηση στίς μάταιες εἰκασίες τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου».

...Ὁ Τέϊλχάρντ ντέ Σαρντέν, δεινός παλαιοντολόγος καί ρωμαιοκαθολικός θρησκευτικός φιλόσοφος, πέτυχε νά φέρει τήν ἐξέλιξη στό λογικό χιλιαστικό συμπέρασμά της.

«Ὁ σύγχρονος κόσμος, ἔγραφε, εἶναι ἕνας κόσμος σέ ἐξέλιξη. Οἱ στατικές ἔννοιες τῆς πνευματικῆς ζωῆς πρέπει νά ἐπανεξετασθοῦν καί οἱ κλασσικές διδασκαλίες τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἐπανερμηνευθοῦν. ...Αὐτός ὁ «ἐξελισσόμενος Χριστός»δήλωσε, θά φέρει μιά ἑνότητα ὅλων τῶν θρησκειῶν: Μιά γενική σύγκλιση τῶν θρησκειῶν μέ βάση ἕναν παγκόσμιο-καθολικό Χριστό πού τούς ἱκανοποιεῖ πλήρως ὅλους: αὐτή φαίνεται σέ μένα ἡ μόνη πιθανή μεταστροφή τοῦ κόσμου καί ὁ μὀνος τύπος βάση τοῦ ὁποἰου μπορεῖ νά ὑπάρξει μιά θρησκεία τοῦ μέλλοντος .».

Σαφῶς αὐτή εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου , τοῦ «ἀναδυομένου» ψευδοχριστοῦ πού ὑπόσχεται ἕνα πνευματικό βασίλειο αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Ὁ π. Σεραφείμ ὅταν σκεπτόταν καί ἔγραφε γιά τή Δημιουργία καί τήν ἐξέλιξη, εἶχε προσευχηθεῖ πρῶτα θερμά στό Θεό καί δέ μελέτησε ἁπλά, ἀλλά ὑπέφερε γιά νά βρεῖ καί νά μπεῖ στή σκέψη τῶν ἁγίων Πατέρων. Δέν τόν εὐχαριστοῦσε νά διαβάζει μόνο τά γραπτά τους, ἀλλά ἀπευθυνόταν προσωπικά στούς ἀρχαίους πατέρες ὡς  πιστούς συντρόφους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ὡς ὀχήματα τῆς θείας πίστης, ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά δεῖ πῶς κατανοοῦσαν τή δημιουργία.  Αἰσθάνθηκε ἰδιαιτέρως κοντά στόν πατέρα τοῦ τετάρτου αἰώνα, Ἅγιο Βασίλειο τόν Μέγα, ὁ ὁποῖος ἔγραψε πατερικά σχόλια γιά τίς ἕξι ἡμέρες τῆς δημιουργίας, τήν Ἑξαήμερο.

«...Οἱ ἅγιοι Πατέρες ξεκάθαρα δέν πίστευαν σέ καμιά τέτοια θεωρία καθότι ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης δέν ἐφευρέθηκε παρά στή σύγχρονη ἐποχή

...Εἶμαι βέβαιος ὅτι θά συμφωνήσετε μαζί μου ὅτι δέν εἴμαστε ἐλεύθεροι νά ἑρμηνεύσουμε τήν Ἁγία Γραφή ὅπως θέλουμε , εἰ μή μόνον ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες . Μερικοί ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται τόσο πολύ μέ τήν καταπολέμηση τοῦ  προτεσταντικοῦ φονταμενταλισμοῦ πού φθάνουν σέ ἀκρότητες νά  ἀρνοῦνται ὁποιονδήποτε ἐπιθυμεῖ νά ἑρμηνεύσει τό  ἱερό κείμενο τῆς Γένεσης μέ τρόπο κυριολεκτικό. Μέ αὐτές τίς ἐνέργειες δέν ἀνατρέχουν ποτέ στόν Ἅγιο Βασίλειο ἤ σέ ἄλλους σχολιαστές τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως οἱ ὁποῖοι δηλώνουν ἀρκετά σαφῶς τίς ἀρχές πού πρόκειται νά ἀκολουθήσουμε κατά τήν ἐρμηνεία τοῦ ἱεροῦ κειμένου

....Ποιός γνωρίζει περισσότερα γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ὁ Θεός : ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη, πού δέν εἶναι ἀκόμη σίγουρη ὅτι ὁ Θεός ὑπάρχει καί ἐν πάσῃ περιπτώσει προσπαθεῖ νά ἐξηγήσει ὅλα αὐτά ἤ  ἡ ἐκκλησία μέ τούς θεοφώτιστους Πατέρες της»;

...Σύμφωνα μέ τούς ὀπαδούς τῆς ἐξελίξεως ὁ ἄνθρωπος ἐμποτίσθηκε μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ἕνα ὁρισμένο στάδιο τῆς ἀνθρώπινης ἐξελίξεως, ὅταν τό σῶμα του ἦταν ἀπό ὅλες τίς πλευρές τό σῶμα ἑνός πιθήκου.

«Αὐτή ἡ χάρη τόν μετασχηματίζει ἀπό ζῶο σέ ἄνθρωπο  χωρίς τήν ἀλλαγή ἑνός ἀνατομικοῦ χαρακτηριστικοῦ γνωρίσματος τοῦ σώματός του, χωρίς ἀλλαγή ἑνός ἁπλοῦ κυττάρου»....

... «Μιά τέτοια ἄποψη ὅμως ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων οἱ ὁποῖοι δίδαξαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἦταν δημιουργημένος κατ’εἰκόνα Θεοῦ σύμφωνα μέ τήν ἴδια τή φύση του.

Ὅτι ἡ φύση του ἦταν ἀρχικῶς ἀπαθής καί ἐνάρετη.

Ὅτι τό σῶμα καί ἡ ψυχή του δημιουργήθηκαν στόν ἴδιο χρόνο.

Ὅτι δημιουργήθηκε ἐντός τῆς χάριτος ἀπό τήν ἀρχή.

Ὅτι ἀρχικά τό σῶμα του ἦταν ἀδιάφθορο καί ὅτι ἡ φύση του ἄλλαξε λόγω τῆς πτώσεως.

...Ἡ κατάσταση τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ πρωτο-δημιουργημένου κόσμου ἔχει τοποθετηθεῖ γιά πάντα πέρα ἀπό τή γνώση τῆς ἐπιστήμης σχετικά μέ τό ὅριο τῆς πτώσης τοῦ Ἀδάμ, πού ἄλλαξε τήν ἴδια τή φύση του καί τῆς δημιουργίας καθώς καί τήν ἴδια τή φύση τῆς γνώσεως.

Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ξέρει μόνο ὅ,τι παρατηρεῖ καί ὅ,τι μπορεῖ νά προκύψει εὔλογα ἀπό τήν παρατήρηση.

 ...Ἡ ἀληθινή γνώση τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ πρωτο-δημιουργημένου κόσμου, αὐτή πού εἶναι χρήσιμο νά γνωρίζουμε προσεγγίζεται μόνο στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί στά θεῖα ὁράματα τῶν Ἁγίων. ...Πῶς εἶναι δυνατόν ἡ ἀμέλειά μας στήν κατανόηση ἑνός μέρους τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ (πού ἐπ’εὐκαιρίᾳ πράγματι συνδέεται πολύ μέ τόν Χριστό, τόν δεύτερο Ἀδάμ, πού ἔλαβε σάρκα προκειμένου νά μᾶς ἀποκαταστήσει στό ἀρχικό κάλλος ) νά μήν ὁδηγήσει στήν ἀμέλεια τῆς κατανοήσεως ὁλοκλήρου τοῦ δόγματος τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;...Ἐάν ζοῦμε καλά ἀλλά εἴμαστε ἀμελεῖς ὅσον ἀφορᾶ στά σωστά δόγματα, δέν μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε ὁτιδήποτε γιά τή σωτηρία μας.. Ἄν ἐπιθυμοῦμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τή γέεννα τοῦ πυρός καί νά μποῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά ἐξωραϊστοῦμε καί μέ τό ἕνα καί μέ τό ἄλλο-καί μέ τή στενή ἐφαρμογή τῶν δογμάτων καί μέ τήν αὐστηρότητα τῆς ζωῆς...

...Ὁ προφήτης Μωϋσῆς, ὁ συντάκτης τῆς Γενέσεως, εἶχε λάβει τή γνώση γιά τή δημιουργία ἀπό θεοπτία.  Οἱ ἅγιοι Πατέρες πού σχολίασαν τήν Ἀγία Γραφή ἦταν ἐπίσης συμμέτοχοι στή θεοπτία καί ἔτσι γίνονται οἱ μοναδικοί ἑρμηνευτές τοῦ Μωϋσέως.

...Μερικοί ἀπό τούς Πατέρες δίδαξαν περαιτέρω ὅτι πρίν ἀπό τήν πτώση, ὁλόκληρη ἡ ὑλική δημιουργία ἦταν ἄφθορη καί ἐστερεῖτο θανάτου καί ὅτι περιῆλθε στή φθορά λόγω τοῦ ἀνθρώπου....»

Ὁ π. Σεραφείμ ἐπεσήμανε πώς οὔτε ἡ δημιουργία οὔτε ἡ ἐξέλιξη μποροῦν νά ἀποδειχθοῦν ἀποφασιστικά: καί οἱ δυό σχετίζονται μέ τήν πίστη καί τή φιλοσοφία, μέ ἐπιλογή προϋποθέσεων.

Ἴσως πρέπει νά σημειώσουμε πώς γιά τούς Χριστιανούς τουλάχιστον, ἀπορρίπτεται ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἀφοῦ θά ἔπρεπε νά παραδεχθοῦν ὅτι ἔστω σέ κάποια φάση πού ὁ ἄνθρωπος ἦταν πίθηκος, ἐξ ἀνάγκης πίθηκος θά ἔπρεπε νά εἶναι καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ὅσον ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’εἰκόνα Του.  Μᾶς ἐντυπωσιάζει ἐπίσης ὅτι εὐθύς ἐξ ἀρχῆς γιά τήν πλάση τοῦ ἀνθρώπου ἐνδιαφέρεται καί γνοιάζεται ὁ Θεός ἀγαπητικά καί προσωπικά χρησιμοποιώντας τό ρῆμα «ποιήσωμεν» (Γεν.α΄,26) καί «ἔπλασεν» (Γεν.β΄,7) δηλαδή κατόπιν  συνεργασίας καί τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος σέ ἀντίθεση πρός τήν δημιουργία τοῦ φωτός πού εἶπε ἁπλά «γενηθήτω» καί τῶν φυτῶν καί ζώων πού εἶπε ἁπλά «ἐξαγαγέτω».  Ἐπίσης τό ὅτι μόνο στόν ἄνθρωπο ἐνεφύσησε πνοή ζωῆς, δηλ. τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄχι στά ζῶα,  ἀποτελεῖ ἄλλο ἕνα ἐπιχείρημα τῆς ἀνωτερότητας καί μοναδικότητας τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους.

Νά λοιπόν πού ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι - καί πολύ πιό πρίν ἱδρυθεῖ ἐν τῷ ἱστορικῷ γίγνεσθαι διά τῆς Πεντηκοστῆς, καί ὑπάρχουσα ἤδη προαιωνίως ὡς κοινωνία τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος- μέσα ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, ἀπό τή δημιουργία κιόλας τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τήν ἑρμηνεία της στή συνέχεια ἀπό τούς ἁγίους πατέρες, ἔχει πάρει θέση ἀρνητική ὡς πρός τή θεωρία τῆς ἐξελίξεως τήν ὁποία δέν ὑποστηρίζει ἡ ἐπιστήμη στό σύνολό της, ἀλλά κάποιοι ἐπιστήμονες ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοία τους.

Ποιό εἶναι τό λειτουργικό καί θεολογικό νόημα τῶν ἕξι ψαλμῶν τοῦ Ὄρθρου; Γιατί βρίσκονται σ’αὐτήν τήν τόσο πρώϊμη θέση τοῦ ὄρθρου καί διαβάζονται διαδοχικῶς; Πότε ἱστορικά ἀναπτύχθηκε ὁ ὄρθρος;

Α[25]   Ὁ Ἑξάψαλμος ἀποτελεῖ ἐκλογή ἕξι ψαλμῶν τοῦ ψαλτηρίου τοῦ Δαβίδ οἱ ὁποῖοι διαβάζονται στήν ἀρχή τοῦ ὄρθρου σά μιά προεισαγωγή τῆς ἀκολουθίας.

Ἐπειδή ὅμως ὁ ὄρθρος ἐντάσσεται στήν εὐρύτερη κατηγορία τῶν ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας μας ἀξίζει ἀρχικά νά παραθέσουμε τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Συμεών, ἀρχ/που Θεσσαλονίκης γιά τό βαθύτερο θεολογικό  νόημα τῶν ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.

Λέει λοιπόν ὅτι τό μεσονυκτικό γίνεται τά μεσάνυχτα ἐξαιτίας τοῦ ἥσυχου καί εἰρηνικοῦ νοός, ἐκφράζοντας α) τήν πίστη μας στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τῆς δικῆς μας β) τήν Δευτέρα Παρουσία τήν ὁποία προσμένουμε καί κατά τήν ὁποία θά μᾶς ξυπνήσει ὁ Χριστός σά νά βρισκόμαστε σέ βαθύ θανάσιμο ὕπνο.

Στόν ὄρθρο  συνέχεια ,  ἐπειδή ἀποτελεῖ προεισαγωγική ἐωθινή προσευχή, δέν ἀνάβουν πολλά φῶτα. Ἀποτελεῖ εὐχαριστία στό Θεό ὁ ὁποῖος δημιούργησε τό φῶς , ἔλυσε τό σκότος τῆς πλάνης καί μᾶς προξένησε τό φῶς τῆς εὐσεβείας. Αὐτό τό τρίπτυχο ἐκφράζεται σαφέστερα μέσα ἀπό τούς ἐπιλεγμένους ἕξι ψαλμούς τοῦ Δαβίδ.

Πρίν ἀπό τούς ψαλμούς αὐτούς προηγεῖται ὁ ὕμνος τῶν ἀγγέλων ¨Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καί ἐπί γῆς εἰρήνη¨ τρεῖς φορές ,εἰς τῦπον τῆς Ἁγίας Τριάδος,πού ἀκούσθηκε κατά τή γέννηση τοῦ Σωτῆρος, ἀκολουθεῖ τό ¨Κύριε τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου¨,δύο φορές καί κατόπιν οἱ ἕξι ψαλμοί.

Διά τῶν ψαλμῶν αὐτῶν ὁ δεόμενος πιστός

εἴτε ἐκφράζει τή σταθερή ἐλπίδα αὐτοῦ στό Θεό-ψαλμός 3,

εἴτε θρηνεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του-ψαλμός 37,

εἴτε δέεται ζητώντας παραμυθία-ψαλμός 62,

καί ἀπαλλαγή ἀπό τίς συμφορές -ψαλμός 87,

εἴτε ἐπικαλεῖται τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ-ψαλμός 102,

καί τή βοήθεια Αὐτοῦ-ψαλμός 142.

Ἡ πρώτη ὥρα μαζί μέ τόν Ὄρθρο ἀποτελεῖ ὑμνολογία στό Θεό . Ἐδῶ γίνεται λόγος γιά τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης καί τόν Παράδεισο.

Τήν τρίτη ὥρα ὑμνοῦμε τό Θεό εἰς τιμήν τῆς Ἁγίας Τριάδος .

Τήν ἕκτη ὥρα ὑμνοῦμε τή σταύρωση τοῦ Χριστοῦ,ἀφοῦ ἐκείνη τήν ὥρα τόν σταύρωσαν.

Τήν ἐνάτη ὥρα παρέδωσε ὁ Κύριος τήν ψυχή Του. Ἡ γῆ σείσθηκε, τά μνημεῖα ἄνοιξαν , πολλά σώματα ἠγέρθηκαν . Εὐχαριστοῦμε τό Χριστό  ὁ ὁποῖος προσέφερε τίς ψυχές μας στά χέρια τοῦ Πατέρα.

Ὁ ἑσπερινός ὕμνος δείχνει τήν δοξολογία μας πρός τόν Κτίστη.

Ἄς δοῦμε ὅμως τώρα εἰδικότερα τό πῶς προέκυψε ἡ ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου.

Ἡ ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου κληροδοτήθηκε στήν Ἐκκλησία μας ἀπό τήν Ἰουδαϊκή  Συναγωγή.  Ἀπαρτιζόταν ἀπό ψαλμούς,ὠδές,ἀναγνώσεις καί εὐχές.

Στή συνέχεια  κατά τούς τρεῖς πρώτους μεταχριστιανικούς αἰῶνες ἐξελίχθηκε ἀπό Ἱεροσολυμῖτες μοναχούς . Διαβαζόταν ἀρχικά στό ναό τῆς Ἀναστάσεως στά Ἱεροσόλυμα ἀπ’ὅπου διαδόθηκε στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο διά μέσῳ προσκυνητῶν. Ἀπό τό Ὁδοιπορικό κάποιας μοναχῆς Αἰθερίας, Ἰσπανικῆς καταγωγῆς κατά πᾶσαν πιθανότητα, ἐπισκέπτριας τῶν Ἁγίων Τόπων, πληροφορούμαστε λεπτομερέστερα γιά τό τελετουργικό  τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου. Ἀκόμη ὅμως λεπτομερέστερη περιγραφή τοῦ μοναχικοῦ τύπου τοῦ Ὄρθρου τῆς Κυριακῆς ὅπως ἐτελεῖτο τόν 7ο αἰώνα στό ὄρος Σινᾶ μαθαίνουμε ἀπό τούς ἀββάδες Ἰωάννη καί Σωφρόνιο «...καί μετά τόν ἑξάψαλμο καί εἰπόντες τό Πάτερ ἡμῶν ἠρξάμεθα τούς ψαλμούς ἀνέτως...».  Ἀπό τή διήγηση αὐτή προκύπτει ὅτι τουλάχιστον ἀπό τόν 7ο αἰώνα ἡ ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου ἀποτελεῖτο ἀπό τόν Ἑξάψαλμο, τά ψαλμικά ἡμιστίχια , τά καθίσματα, τίς ὠδές , τούς ψαλμούς,τούς αἴνους,τήν δοξολογία.

Ἐπιλέχθηκαν λοιπόν  οἱ συγκεκριμένοι ψαλμοί 3, 37, 62, 87, 102, 142 ἐπειδή ἀναφέρονται περισσότερο καί χαρακτηριστικότερα στό θρῆνο γιά τήν ἁμαρτία , στή συνειδητοποίησή της, στήν ἱκεσία πρός τόν Θεό γιά τήν ἐπίτευξη τῆς γεμάτης ἐλέους συγχωρητικότητάς Του καί στήν εὐχαριστία γιά τήν ἀνταπόκρισή Του. Αύτές εἶναι οἱ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά νά μπεῖ κάποιος στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν πού ἀποτελεῖ καί τόν κύριο σκοπό τῆς Θείας Λειτουργίας πού ἕπεται.

Τά ὅσα λέει ὁ Δαβίδ γίνονται προσευχή γιά τόν κάθε  ταπεινά συντετριμμένο ἄνθρωπο πού ἐπιζητᾶ πρωτίστως τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μέ ἄλλα λόγια στό πρόσωπο τοῦ Δαβίδ βλέπουμε τόν ἑαυτό μας ἔτσι ὅπως θά ἔπρεπε νά εἶναι ἔναντι τοῦ Θεοῦ-κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως- ἐνώπιον τοῦ ὁποίου καθημερινά ἁμαρτάνουμε.  Γι’αὐτό καί κατά τόν Ἑξάψαλμο συναισθανόμενοι τή σοβαρότητα τῆς Λειτουργίας ἀλλά καί τῆς συγκεκριμένης στιγμῆς στεκόμαστε ὄρθιοι, ἐπειδή στεκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ-Κριτῆ.

Σύμφωνα μέ τήν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἀλλά καί βάσει τῶν ἑρμηνευτικῶν σχολίων τοῦ Ἀρχ/του Ἰωήλ Γιαννακοπούλου σημειώνουμε τά ἑξῆς ὡς πρός τό θεολογικό νόημα τοῦ Ἑξαψάλμου:

Μέ τόν ψαλμό 3 θέλει νά δείξει ὅτι ἄν καί ἔνοχος ὁ προφητάναξ Δαβίδ, κυνηγημένος ἀπό τό γιό του Ἀβεσσαλώμ γιά τό διπλό του ἁμάρτημα δέ χάνει τό θάρρος του ἀλλά προσεύχεται πρός τόν Θεό καί μάλιστα πρωϊ. Βασικά μέρη τοῦ ψαλμοῦ εἶναι ἡ ἀπελπισία τοῦ Δαβίδ , ἡ ἐλπίδα του πρός τόν Θεό, ἡ ἠρεμία του ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἐλπίδας καί ἡ προσευχή του γιά τή σωτηρία του.

Μέ τόν ψαλμό 37 παρουσιάζονται οἱ σωματικοί καί ψυχικοί πόνοι τοῦ Δαβίδ .Ὁ παρών ψαλμός ἦταν λειτουργικός. Ψαλλόταν κατά τήν ὥρα τῆς προσφορᾶς τῆς ἀναιμάκτου θυσίας. Τό συγκεκριμένο ψαλμό συνέθεσε ὁ Δαβίδ ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἀμαρτημάτων του κατά τήν ἐπανάσταση τοῦ Ἀβεσσαλώμ. Ἀναγνωρίζει ὅμως τή δικαιοτάτη τιμωρία του καί ὑπομένει καρτερικά τούς πόνους του.

Ὅταν ἦταν φυγάς καί κυνηγημένος ἀπό τόν Ἀβεσσαλώμ στήν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας συγγράφει τόν 62 ψαλμό. Ἐδῶ παρακαλεῖ τόν Θεό νά τόν βοηθήσει. Θέλει νά λυτρωθεῖ ἀπό τούς κινδύνους καί νά ἐξοντωθοῦν οἱ ἐχθροί του. Καί αὐτός ὁ ψαλμός ὅπως μαρτυροῦν οἱ Ἀποστολικές Διαταγές εἶναι πρωϊνή προσευχή τῶν Χριστιανῶν.  Διδάσκει μέ αὐτόν τόν ψαλμό τόν ὑπερβολικό ἔρωτα πού εἶχε στόν Θεό. Προφητεύει καί τόν ἀφανισμό πού ἐπρόκειτο νά λάβουν οἱ διώκοντες αὐτόν. Ἁρμόζει δέ ὁ ψαλμός αὐτός καί σέ μᾶς τούς Χριστιανούς διότι ὅταν καί ἐμεῖς βρισκόμαστε  στήν ἐρημιά τῶν ἡδονικῶν τοῦ κόσμου πραγμάτων καί ἔχουμε διάπυρο ἔρωτα πρός τόν Θεό , τότε ἐξολοθρεύονται οἱ ὁρατοί καί ἀόρατοι ἐχθροί μας καί δέν μποροῦν σέ τίποτε νά μᾶς βλάψουν. Ὁ ψαλμός αὐτός ἀναφέρεται ἐπίσης στήν ψυχή πού εἶναι ἔρημη παντός ἀγαθοῦ , ἐπιστρέφει ὅμως ὕστερα στόν Πλάστη της διά τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ψαλμός 87 εἶναι ὁ θλιβερότερος ὅλων τῶν ψαλμῶν .Εἶναι μιά ἁλυσίδα στεναγμῶν καί ὁλολυγμῶν πού τελειώνει ἀπότομα μέ πίκρα.  Ὁ Δαβίδ βρίσκεται σέ ἀδιέξοδο. Πολλοί πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τόν ἐφήρμοσαν ὡς σύμβολο τοῦ πάθους  τοῦ Σωτῆρος μας. Αὐτός ὁ ψαλμός προφητεύει γιά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν εἰς Ἅδου κάθοδό Του.

Ὁ ψαλμός 102 παρουσιάζει τόν Κύριο μακρόθυμο καί πολυέλεο. Ψαλμός λεπτός, συγκινητικός , ὑπέροχος πού προδίδει ἄνθρωπο μεγάλης πίστεως καί εὐαγγελικῆς ἐλπίδας. Ἐπίσης μέ αὐτόν τόν ψαλμό καλοῦνται ὅλα τά δημιουργήματα νά ὑμνήσουν τόν Κύριο. Εἶναι εὐχαριστήριος ὕμνος πρός τόν Θεό.

Ἁρμόζει ἐπίσης καί στούς Ἰουδαίους πού ἀπελευθερώθηκαν ἀπό τούς Βαβυλωνίους καί εὐχαριστοῦν γι’αὐτό τόν Θεό. Περισσότερο ὅμως ἁρμόζει στούς ἐξ ἐθνῶν Χριστιανούς ἐπειδή ἐλευθερώθηκαν ἀπό πικρότερη σκλαβιά , τήν τῶν δαιμόνων, καί ἔλαβαν εὐεργεσίες περισσότερες ἀπό τούς Ἰουδαίους.

Μέ τόν 142 τέλος ψαλμό ἐκφράζει τή μετάνοιά του. Εἶναι ὁ ἕβδομος ψαλμός μετανοίας.Ὁ Δαβίδ βρίσκεται ὑπό τήν καταδίωξη τοῦ Ἀβεσσαλώμ καί ζητᾶ τήν ἀπαλλαγή ἀπό τούς ἐχθρούς του ἀλλά καί τήν ἁγία ζωή. Κυριαρχεῖ ὁ πόνος καί ἡ προσευχή. Ὁ ψαλμός αὐτός ἁρμόζει σέ ἐκείνους πού βρίσκονται σέ θλίψεις καί πειρασμούς. Ἀναφέρεται ἐπίσης καί στό πρόσωπο τῆς ἀνθρωπότητας , πού καταδιώκεται καί θλίβεται ἀπό τό σατανᾶ καί ἀπό τόν ὁποῖο εὔχεται νά ἀπαλλαγεῖ διά τῆς παρουσίας τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι λοιπόν καί ἐμεῖς τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως ὡς κατηγορούμενοι γιά τίς ἁμαρτίες μας ἐνώπιον τοῦ Κριτῆ θά πρέπει νά εἴμαστε συντετριμμένοι καί τεταπεινωμένοι γι’αὐτές, ζητώντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ ὅπως περιγράφεται στήν Ἀποκάλυψη τοῦ ἁγ. Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννη θά ἔχει ἐκτός ἀπό πνευματική ὑπόσταση καί ὑλική;

Προβλέπεται ὁ πλανήτης γῆ νά μήν πάψει νά ὑπάρχει μετά τήν Ἀποκάλυψη;

Ἡ Νέα Ἱερουσαλήμθά ἔχει κάποιες γεωγραφικές συντεταγμένες πού θά τόν συμπεριλαμβάνουν ( τόν πλανήτη) ἤ θά σχετίζονται μέ αὐτόν;

Α[24]   Στό Συναξαριστή τῆς Ἐκκλησίας μας βρίσκουμε πέντε ἁγίες μέ τό ὄνομα Ἀναστασία.  Ἡ ἁγία Ἀναστασία, ἡ ἐπονομαζομένη Ῥωμαία ὅμως εἶναι μία καί ἑορτάζει κατά τήν 29^η  Ὀκτωβρίου, ἄν καί δύο ἀκόμα ἀπό τίς ἁγίες Ἀναστασίες κατάγονται ἀπό τή Ῥώμη καί μάλιστα εἶναι καί αὐτές μάρτυρες τῆς πίστεως.

Σέ πολλά σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς γίνεται λόγος γιά τήν Ἄνω Ἱερουσαλήμ μέ τή χρήση διαφορετικῶν λέξεων:  Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν , Παράδεισος , Καινή γῆ καί καινοί οὐρανοί.  Ἰδιαιτέρως στήν Ἀποκάλυψη, στό κα΄ κεφάλαιο. 

Γιά νά μήν ἑρμηνεύουμε ἀπό μόνοι μας τήν Ἁγία Γραφή καί πέφτουμε σέ αἵρεση μποροῦμε νά δοῦμε τί μᾶς λένε ὁ ἅγ. Ἀνδρέας Καισαρείας , ὁ Ἄγ.Ἀρέθας, ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ Ἅγ. Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος και ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός.

Στήν κατανόηση τῶν βαθυτέρων νοημάτων γιά τό συγκεκριμένο θέμα βοηθοῦν ἡ «Ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως» τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακοπούλου καί ἡ «Ἀποκάλυψις ἐξηγημένη» τοῦ Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου. Ἐπίσης ἡ «Ἔκδοσις ἀκριβής περί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως» τοῦ Ἁγ.Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ,ἀλλά καί τά συγκεκριμένα ἀποσπάσματα τοῦ Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου καί τοῦ ὁσίου Θεοφόρου πατρός ἡμῶν Ἀνδρέα τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ πού μόλις παρακάτω θά δοῦμε. 

Ἀπό τούς δύο πρώτους Ἀρχιμανδρῖτες συγγραφεῖς σαφέστατα μᾶς γνωστοποιεῖται ἡ ἑρμηνεία τῶν Ἁγ.Ἀρέθα καί Ἀνδρέα Καισαρείας στό χωρίο Ἀποκ. κα΄,12-21. «…Ὁ φωστήρ τῆς πόλεως Ἱερουσαλήμ …μοιάζει μέ τόν πολύτιμο λίθο ἴασπι, πιθανῶς τόν ἀδάμαντα.Αὐτό θέλει νά δηλώσει τήν ὑπερκόσμιο αἴγλη τῆς λαμπρᾶς πόλεως Ἱερουσαλήμ . Τό μέγα καί ὑψηλό τεῖχος τῆς πόλεως σημαίνει τήν αἰώνια ἀσφάλεια τῆς πόλεως….Οἱ δώδεκα πῦλες πού βρίσκονται στίς τέσσερις πλευρές τοῦ τείχους πρός βορρᾶ , νότο, ἀνατολή καί δύση σημαίνουν ὅτι οἱ πιστοί θά μεταβαίνουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπ’ὅλο τόν κόσμο …Οἱ δώδεκα λίθοι τῆς πόλεως …σημαίνουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἰκοδομημένη στό θεμέλιο τῶν δώδεκα Ἀποστόλων. Ἡ μνεία τῶν πολυτίμων λίθων συμβολίζουν τήν τελειότητα καί ὡραιότητα ἐκείνης τῆς πόλεως».

Ὁ Ἅγ. Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος μᾶς διασαφηνίζει τίς ἔννοιες «καινοί οὐρανοί» καί «καινή γῆ» λέγοντας ὅτι «...δέν ἔπρεπε  πρό τῆς ἀνακαινίσεως τῶν κτισμάτων νά ἀναστηθοῦν καί νά ἀφθαρτοποιηθοῦν τά σώματα , ἀλλά ὅπως ἀκριβῶς ἡ κτίση δημιουργήθηκε πρῶτα ἄφθαρτη καί ἔπειτα ὁ ἄνθρωπος, ἔτσι πάλι  κατά τήν Β΄ Παρουσία πρῶτα πρέπει νά μεταμορφωθεῖ  ἡ κτίση ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία καί ἔτσι μαζί καί ταυτοχρόνως μέ αὐτήν νά ἀνακαινισθοῦν τά φθαρμένα σώματα τῶν ἀνθρώπων , ὥστε καί πάλι ὁ πνευματικός καί ἀθάνατος ἄνθρωπος νά κατοικεῖ σέ ἄφθαρτο , αἰώνιο καί πνευματικό τόπο. ...

...¨Καινούς δέ οὐρανούς καί καινήν γῆν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν¨ (Β΄ Πέτρου γ΄,13):

Σύμφωνα μέ ποιά ὑπόσχεση καί ποιοῦ;

Κατά τήν τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ βέβαια, πού εἶπε: «Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσεται , οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσιν»( Ματθ. κδ΄, 35)...Ἀκόμη κι’ἄν ἀλλαχθεῖ ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, οἱ λόγοι μου θά ἔχουν τό ἀναλλοίωτο καί πάγιο χαρακτήρα.

...Πῶς πρόκειται ξανά ἡ κτίση νά ἀνακαινισθεῖ καί νά γίνει ¨καινούς οὐρανούς καί καινή γῆ¨ κατά τόν θεῖο Ἀπόστολο ;

...Βλέπεις ὅτι ἡ κτίση δέν εἶχε σκοπό ,  δέν ἤθελε νά ὑποταγεῖ στόν παραβάτη Ἀδάμ  , ὅταν τόν εἶδε νά ἐκπίπτει ἀπό τήν θεία δόξα ἐρχόμενος σέ ἀντίθεση μέ τόν ποιητή του Θεό;

Ὁ Θεός ὅμως ἐπειδή πρό καταβολῆς κόσμου εἶχε προορίσει στό σχέδιό Του τήν ἐκ παλιγγενεσίας σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ,ὑπέταξε σ’αὐτόν τήν κτίση, ἀφοῦ τήν καταράσθηκε, ὥστε νά γίνει φθαρτή κι’αὐτή, γιά νά τοῦ παρέχει ἐτησίως τή φθαρτή τροφή, ἐπειδή εἶχε δημιουργηθεῖ γιά τόν ἄνθρωπο,ὁ ὁποῖος ὅμως ἐφθάρη . Ὅταν ὅμως ἀνακαινίσει τόν ἄνθρωπο καί τόν καταστήσει ἄφθαρτο, ἀθάνατο καί πνευματικό,τότε ἑπομένως καί ὅλη αὐτή τήν κτίση ,λέω, μαζί μέ αὐτόν θά μεταμορφώσει καί θά τήν κάνει αἰώνια καί ἄϋλη...διότι αὐτό φανέρωσε μέ ὅσα εἶπε:΄¨Ἐξαιτίας τῆς ματαιότητας ὑποτάχθηκε ἡ φύση , ὄχι μέ τή θέλησή της ἀλλά πρός ἐξυπηρέτηση αὐτοῦ πού ὑποτάχθηκε(δηλ. τοῦ Ἀδάμ) μέ τήν προοπτική τῆς ἀναστάσεως¨(Ρωμ. η΄,20).

Δηλαδή λέει ὅτι δέν ὑποτάχθηκε στήν ἀνθρωπότητα ἀπό μόνη της οὔτε μέ τή θέλησή της μεταλλάχθηκε σέ φθορά, ὥστε νά προσφέρει καρπούς καί νά βλαστάνει ἀγκάθια μαζί μέ τριβόλους, ἀλλά πειθαρχώντας στό πρόσταγμα  τοῦ Δεσπότη μας Θεοῦ,Αὐτοῦ πού διόρισε ἔτσι νά γίνουν τά πράγματα τῆς ἀνακαινίσεως μέ τήν προοπτική τῆς Ἀναστάσεως.

Ἑπομένως ἀκόμη κι’ ὅταν ἀνακαινισθεῖ δέν θά γίνει τέτοια ὅπως δημιουργήθηκε ἀπό τήν ἀρχή , μή γένοιτο! ἀλλά ὅπως ἀκριβῶς σπείρεται σῶμα ψυχικό (Α΄Κορ. ιε΄,21) καί ἀνασταίνεται σῶμα ὄχι ὅπως τοῦ πρωτοπλάστη πρό τῆς παραβάσεως, δηλ. ὑλικό καί αἰσθητό καί τρεπτό , πού ἔχει ἀνάγκη ἀπό αἰσθητή τροφή , ἀλλά ἀνασταίνεται πνευματικό σῶμα καθ’ὁλοκληρίαν καί ἄτρεπτο ὅπως  ἦταν τό σῶμα τοῦ Δεσπότη μας Θεοῦ μετά τήν ἀνάσταση, δηλ. τοῦ δευτέρου Ἀδάμ,πού ἔγινε ὁ πρωτότοκος ἀπό τούς νεκρούς ,διαφέροντας πολύ ἀπό τό σῶμα ἐκείνου(τοῦ Ἀδάμ) ,κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὅλη γενικά ἡ κτίση θά γίνει διά τοῦ νεύματος τοῦ Θεοῦ ὄχι ὅπως εἶχε δημιουργηθεῖ ὑλική καί αἰσθητή ἀλλά θά μεταμορφωθεῖ κατά τήν Β΄ Παρουσία σέ ἄϋλο καί πνευματικό  οἰκητήριο.

Ὅπως ἐξάλλου μᾶς λέει ὁ Ἀπ.Παῦλος ¨ δέν θά κοιμηθοῦμε ὅλοι,  ὅμως θά ἀλλάξουμε ἀτομικῶς , ἐν ριπῆ ὀφθαλμοῦ ,ἔτσι καί ἡ κτίση ἀφοῦ θά καεῖ ἀπό θεῖο πῦρ θά ἀλλοιωθεῖ¨

....ἐπίσης θά πληρωθεῖ καί τό λόγιο πού λέει ¨Δίκαιοι θά κληρονομήσουν γῆν¨(Ψαλμ.λστ΄,29) ὄχι αἰσθητή - διότι πῶς θά χρησιμοποιοῦταν ἀπό πνευματικούς ; - ἀλλά καθολικῶς πνευματική καί ἄϋλη, ὥστε αὐτοί πού ἀπέκτησαν ἄφθαρτα σώματα καί ἔγιναν ὑπερφυσικῶς φυσικοί καί ἀπερίγραπτοι , δηλ. ἄν καί περιγραπτοί ἀπερίγραπτοι νά ἔχουν ἄξια κατοικία τῆς δόξας τους.

...Κατά τήν ἀνάσταση τῶν δικαίων «οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται» ἀλλά εἶναι σάν τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἀπ.Παῦλος ¨σπείρεται σῶμα ψυχικό, ἐγείρεται σῶμα πνευματικό¨.Ἀπό κεῖ ἄς μάθουμε ὅτι τά σώματά μας θά εἶναι πνευματικά σάν τῶν ἀγγέλων ὅταν θά ἀναστηθοῦν ἀπό τούς νεκρούς».

(  Ἀπόσπασμα ἀπό τά ¨Κεφάλαια θεολογικά καί ἠθικά¨ ,τόμος 1ος, Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου ἀπό τή σειρά SOURCES CHRETIENNES ) σελ. 204-218)

Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει πιό συγκεκριμένα:

«Μερικοί φαντάσθηκαν τόν Παράδεισο αἰσθητό, ἄλλοι πάλι νοητό. Ὅμως ἐγώ νομίζω ὅτι ὅπως ὁ ἄνθρωπος εἶχε πλασθεῖ αἰσθητός καί συνάμα νοητός , ἔτσι ἔπρεπε νά εἶναι καί ὁ ἱερώτατος τόπος του , αἰσθητός καί συνάμα νοητός καί ἔχοντας διπλή ἔμφαση, γιατί μέ τό σῶμα ἐνῶ αὐλιζόταν στόν πολύ ὄμορφο καί θειότατο χῶρο ,καθώς διηγηθήκαμε, μέ τήν ψυχή διέμενε σέ ὑπέρτερο καί ἀσύγκριτο καί ὡραιότερο τόπο , ἔχοντας ἐκεῖ ἔνοικο τόν Θεό καί αὐτόν λαμπρό ἔνδυμα καί περιβεβλημένος τή χάρη Του καί ἀπολαμβάνοντας τό μόνο γλυκύτατο καρπό τῆς θεωρίας Του σάν κάποιος ἄλλος ἄγγελος καί τρεφόμενος μέ αὐτήν. ...

...Ἔτσι διπλό νομίζω τόν θεῖο Παράδεισο.Καί ἀληθινά παρέδωσαν οἱ θεοφόροι Πατέρες , πού δίδαξαν εἴτε ἔτσι εἴτε ἀλλιῶς».

(Ἔκδ. Ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως¨ σελ. 145-147)

Ὁ ὅσιος  Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός διδάσκει ὅτι ὅταν ρωτήθηκε ἀπό κάποιον πῶς θά εἶναι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ μετά τήν κρίση καί τήν ἀνταπόδοση, ἀπάντησε μέ τά λόγια τοῦ προφήτη Δαβίδ ¨Κατ’ἀρχάς σύ Κύριε, τήν γῆν ἐθεμελίωσας , καί ἔργα τῶν χειρῶν σου εἰσιν οἱ οὐρανοί. αὐτοί ἀπολοῦνται, σύ δέ διαμένεις , καί πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καί ὡσεί περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς καί ἀλλαγήσονται¨(Ψαλμ. ρα΄,26-27)

«....Χωρίς ἀμφιβολία θ’ἀλλάξουν ὅλα, ὅπως ἀκριβῶς θά ἀνακατασκευασθοῦν ἀπό τήν ἴδια οὐσία τά σώματα ὅλων τῶν νεκρῶν καί θά ἀναστηθοῦν ἄφθαρτα , αἰώνια καί ἀναλλοίωτα. ...

Ὅταν ἀναστήσει λοιπόν ὁ Θεός ἄφθαρτα καί σῶα τά σώματα τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀδάμ μέχρι τῆς συντελείας , τότε θά κάνει καινούργιο οὐρανό καί καινούργια γῆ. Δέν θά ὑπάρχει πάνω τους τίποτε φθαρτό . ...Δέν θά ὑπάρχουν θηρία , ἑρπετά καί πετεινά. Θά ὑπάρει μόνο κτίση ἀπολαυστική καί εὐωδιαστή σάν τό μύρο. Τότε δέν θά ὑπάρχει νύχτα.Ὅλα τά φῶτα θά ἀτονήσουν καί θά λάμψει ἕνα φῶς μύριες φορές λαμπρότερο».

(Τοῦ ὁσίου Ἀνδρέα, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ¨, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου,σελ. 228-229)

Πότε καὶ πῶς μπορεῖ κάποιος νὰ προμηθευθεῖ τὰ Πρακτικὰ τοῦ Συνεδρίου περὶ Οἰκουμενισμοῦ ποῦ ἔγινε στὴ Θεσσαλονίκη;

Α[19]   Περὶ τῶν Πρακτικῶν τοῦ Συνεδρίου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴ Θεσσαλονίκη τὸ 2004:

Ἐνημερώνουμε  τούς ἀναγνῶστες μας ὅτι γιά αὐτούς πού ἐπιθυμοῦν τήν παραλαβή τῶν Πρακτικῶν τοῦ Συνεδρίου περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού διοργανώθηκε ἀπό 20 μέχρι 24 Σεπτεμβρίου 2004 στήν Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Ἀριστοτελείου παν/μίου Θεσσαλονίκης ἀπό τό Τμῆμα Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσ/κης καί τήν Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, χρειάζεται προεγγραφή 50 εὐρώ ἐπειδή τό κόστος τῆς ἐκτυπώσεως εἶναι ἀρκετά μεγάλο.

Μπορεῖτε νά ἀποστείλετε τήν προεγγραφή σας στή διεύθυνση

«Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν

Τ.Θ.1602

54124 Θεσσαλονίκη»

γράφοντας καί τό λόγο τῆς ἀποστολῆς τοῦ συγκεκριμένου ποσοῦ

Τηλ. 2310-996660  FAX 2310- 996663

Μπορεῖτε νά μοῦ πεῖτε ποιοί εἶναι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων ;

Α[17]   Κατ’ἀρχήν «Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας» σημαίνει αὐτός πού ἔζησε ἁγία ζωή , ἐν τῆ ἑνότητι μέ τήν Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. ἀλλά καί κήρυξε τήν Ὀρθοδοξία.

Σύμφωνα μέ τήν Πατρολογία τοῦ κ.Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου,τόμος Α΄

«Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χαρακτηρίζονται ὅσοι διακρίθηκαν σέ ἁγιότητα , ὁσιότητα, διαποίμανση τῶν πιστῶν, ἀλλά καί ὅσοι ἁπλῶς εἶναι κληρικοί , ὅσοι  δηλαδή πάντοτε –καί σήμερα-ἀναλαμβάνουν τήν εὐθύνη τῆς πνευματικῆς προκοπῆς τῶν πιστῶν….Ἡ Ἐκκλησία διέκρινε λίγους ἀπό τούς πολλούς πατέρες καί τούς ὀνόμασε τιμητικά Πατέρες καί Διδασκάλους. …Ἔτσι ἕνωσε τό λειτούργημα τοῦ ποιμένα ,-πού ἀναγεννᾶ καί κατευθύνει τούς πιστούς , πού τούς συνδέει μέ τόν Σωτῆρα Χριστό διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού κηρύττει τό Εὐαγγέλιο καί πού τελεῖ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας,- μέ τό λειτούργημα τοῦ διδασκάλου πού ἔχει τό εἰδικό χάρισμα καί τήν εἰδική εὐθύνη νά διδάσκει καί νά ἑρμηνεύει στούς πιστούς τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά ἀντιμετωπίζει τίς θεολογικές κρίσεις στήν Ἐκκλησία. …

…Πατέρες καί Διδάσκαλοι δηλαδή εἶναι οἱ «διαπρέψαντες ἄνδρες» τῆς Ἐκκλησίας πού ἔγιναν «φωστῆρες ἐν κόσμῳ», πού τά «θεοπαράδοτα συγγράμματα καί δόγματά» τους θεσπίζεται νά φυλάσσονται καί νά υἱοθετοῦνται , πού ἀναγνωρίσθηκαν «ἔγκριτοι Παρέςρες»…».

 Ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική γραμματολογία τοῦ Παν. Χρήστου μαθαίνουμε ὅτι οἱ Ἀποστολικοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὡς τόν 3ο αἰῶνα μ. Χ. εἶναι:

1  ἅγ.Κλήμης ἐπίσκοπος Ρώμης,

2.  ἅγ. Ἰγνάτιος Θεοφόρος ,

3.  ἅγ.Πολύκαρπος Σμύρνης,

Μέ τήν εὐρεία ἔννοια τοῦ ὅρου «Πατέρας» μποροῦμε νά συμπεριλάβουμε καί τούς Ἀπολογητές τοῦ Β΄αἰῶνα:

1.  ἅγ.Ἀριστείδης Ἀθηναῖος,

2.  ἅγ.Ἀθηναγόρας Ἀθηναῖος,

3.  ἅγ.Ἰουστῖνος ὁ Φιλόσοφος,

4.  ἅγ.Θεόφιλος Ἀντιοχείας,

Ἐπίσης μποροῦμε νά κατατάξουμε καί τόν ἅγ. Εἰρηναῖο, ἐπίσκοπο Λυῶνος καί τόν ἅγ. Ἰππόλυτο , ἐπίσκοπο Ρώμης πού πολέμησαν τήν αἵρεση τοῦ Γνωστικισμοῦ.